Telepata recenzja

Porwania dzieci, czy śmierć niewinnych istot to jeden z najtrudniejszych tematów, z jakimi muszą się zmierzyć ludzie. Zawsze jednak najgorsza jest niewiedza, w której wiele rodziców żyje przez wiele lat — w pewnego rodzaju zawieszeniu. Dzieci znikają bez najmniejszego śladu i powodu, a rodzice pozostają z niczym i niestety często również z taką myślą sami odchodzą — często z rozpaczy. Ze śmiercią po jakimś czasie można się pogodzić, a życie nadzieją zabija duszę od środka. Sprawia, że ciało gnije, nawet jeśli nie widać tego na pierwszy rzut oka.

Adrian Ksycki rzucił się na głęboką wodę, wybierając połączenie porwań dzieci oraz telepatii. Podziwiam autora za świetnie wykonany research, ponieważ czytając książkę, można zauważyć, że z każdej strony wręcz bije profesjonalizm. Temat telepatii i hipnozy nadal pozostaje czymś niezbadanym i nieuchwytnym dla zwykłych ludzi. Wiele osób nie wierzy zupełnie w zdolności telepatów, czy jasnowidzów. Niejednokrotnie takie osoby są postrzegane jako oszuści lub szarlatani, którzy zawarli pakt z diabłem.

W Polsce można uznać, że zawód telepaty, czy nawet profilera, równa się ze skazaniem na wygnanie. Tacy ludzie nie są doceniani w naszym kraju, nie są traktowani na poważnie. Ślę głębokie ukłony w stronę Ksyckiego, za to, że nie poszedł na łatwiznę i nie stworzył kolejnego nudnego kryminału z przewidywalnym do bólu policjantem w roli głównej.

Muszę jednak przyznać, że po wielu zachwycających opiniach i samej książce, spodziewałam się czegoś więcej. Po przeczytaniu "Telepaty" czuję pewien niedosyt. Książka sama w sobie byłą ciekawa, jednak nie zahipnotyzowała mnie sobą na tyle, żebym się nią zachwyciła. To kawał dobrej literatury, jednakże zabrakło mi pewnego rodzaju napięcia, które by spowodowało, że książka stałaby się nieodkładana. Przyznam się, że do "Telepaty" podchodziłam kilka razy — może to być kwestia ciężkiego tygodnia i po czasie zupełnie inaczej spojrzę na tę historię. Zdecydowanie za jakiś czas dam jej jeszcze jedną szansę.