Szum recenzja

Mrok. Tylko tyle jestem w stanie zobaczyć. Próbuję rozciągnąć swoje i tak już obolałe mięśnie i kości, ale napotykam opór. To ten najgorszy rodzaj oporu, jakiego nawet sobie nie wyobrażamy. Uderzam knykciami coraz mocniej i mocniej, aż nagle pukanie staje się jednostajne. Nie jestem pewna, ale mam wrażenie, że to ktoś puka. Tam, na zewnątrz — z zupełnie drugiej strony. Próbuję cokolwiek dostrzec, ale to na nic. Czuję i słyszę krew, która pulsuje w moich żyłach, a krzyk uwiązł mi w gardle. Tylko wibracje się ze mnie wydobywają, równie jednostajne, jak pukanie, które wciąż nie ustaje. Zamykam oczy i wyobrażam sobie słońce, a na policzkach czuję delikatne uderzenia skrzydeł motyla, których nie mogę dłużej ignorować.

.

Te słowa. To jest mój obraz, ten świat, który przedstawiła w swojej książce Małgorzata Oliwia Sobczak, spowodował, że moje oczy zauważyły ten moment, tę chwilę i pozwoliły uchwycić ten straszliwy obraz moim palcom, a następnie przekazać je wam — czytelnikom. Uwielbiam historie, które są natchnieniem do powstawania kolejnych — tych w mojej głowie, które potem przelewam na papier. "Szum" jest jedną z tych historii i wiem już drodzy Państwo, że — mimo że pierwsza, to na pewno nie ostatnia.

Nie mogę uwierzyć, jak do tej pory twórczość tej autorki mogła się przede mną chować. Cała intryga, która miała miejsce w szumie, te emocje — strach, lęk, niewyjaśnione tajemnice sprzed lat — to wszystko składało się w spójną całość. Motyw, modus operandi, nieuchwytność sprawcy — bądź też sprawców, to, w jaki sposób detektyw i dziennikarka dochodzą do rozwiązania po kłębku... mogę tak wymieniać i wymieniać, ale to wszystko choć detale, sprawiło, że ta książka okazała się naprawdę tak dobra.

Język, jakim operuje autorka, jest bardzo rzeczywisty. Nie ma tam zbytnich uprzejmości, niczego co powodowałoby, że odbiór przez czytelnika mógłby być sztuczny. Choć mam wrażenie, że slogan #bodypositive, czasami przebija się przez tekst zbyt często, był to dobry i oryginalny wątek na poprowadzenie fabuły.