Grzech recenzja

W Lublinie dochodzi do porwań młodych kobiet, których ciała odnajduje tamtejsza Policja. Sposób, w jaki morderca pozbawił życia ofiary budzi poruszenie i nie pozostawia wątpliwości, że za każdą ze zbrodni stoi ten sam sprawca. Ile ofiar zginie z rąk seryjnego mordercy nim zostanie pojmany?

Książka autorstwa Czornyja przepełniona jest brutalnymi opisami zbrodni oraz czynności, które je poprzedzały. Pozycję tę zdecydowanie należy odradzić osobom wrażliwym, dla których przebrnięcie przez "Grzech" może okazać się prawdziwą męką i z równie dużym prawdopodobieństwem przyczynić się może do spędzenia snu z powiek. Osobiście nie jestem fanką przesadnego rozlewu krwi w kryminałach, jednak choć tutaj brutalizmu było wiele to, o ile mogę się tak wyrazić - czytało się to przyjemnie. Obrazowy język autora pozwalał obserwować sceny mordów jako ich uczestnik, a za to należy się "grzechowi" ogromny plus!

Niestety pojawiły się małe grzeszki i choć jest ich niewiele to jednak występują. Niekiedy narracja jest na tyle chaotyczna, że trudno jest dojść do wniosku z perspektywy której z ofiar jest ona stosowana. W moim odczuciu mankamentem książki jest epizod z córką Deryło, który nadał "Grzechowi" zbyt sensacyjnego charakteru. Natomiast sama kreacja postaci Deryło podobała mi się ogromnie. Eryka śmiało można określić uosobieniem chamstwa, impulsywności i braku ogłady, ale to właśnie ten zestaw cech czyni tą postać tak ciekawą, a przede wszystkim realistyczną. Ubolewam trochę nad faktem, że tak mało uwagi poświęcono osobie Miłosza Tracza, którego już udało mi się polubić. Na plus zasługuje także sceptyczny stosunek funkcjonariuszy do sztuki profilowania oddający w pełni rzeczywistość. Książka ma poniekąd charakter sensacyjny, a przestawione w niej wydarzenia nie zawsze są w pełni realistyczne, ale wbrew temu książkę czyta się ciekawie.

Choć styl autora nie jest szczególnie nowatorski to książkę czyta się błyskawicznie i przyjemnie. Max Czornyj nie zgrzeszył przelewając na papier swoje bestialskie wizje. Zrobiłby to dopiero wtedy, kiedy książka nie doczekałaby się kontynuacji.