Gra o pałac recenzja

Rzadko czytam recenzje innych, zanim przeczytam książkę. Opinie o "Grze o pałac" Moniki B. Janowskiej przeczytałam właściwie przez przypadek, choć powieść miałam w planach. Zdania na temat tej książki były podzielone. Jedni twierdzili, że czyta się ją jednym tchem, inni uznali, że z oporem czytali kartka po kartce. Zatem do czytania zabrałam się z dość dużym dystansem.

"Gra o pałac" to powieść wielogatunkowa, mamy tutaj bowiem komedię romantyczną i kryminalną, trochę sensacji, historię w tle, obyczajówkę i przygodę. Być może inny czytelnik doszuka się jeszcze jakichś gatunków, jak wyraźnie dostrzegłam te. Pierwszy zarzut, jaki odrzucę, a jaki został postawiony w recenzjach to ten, że książkę czyta się ciężko. Nic bardziej mylnego. Napisana jest dość rytmicznie, styl autorki jest lekki, okraszony dowcipem, a dialogi błyskotliwe. Drugi to absurdalne sytuacje - jednak jeśli autor zamierza napisać książkę w konwencji komedii, takie elementy muszą się w niej znaleźć. Może rzeczywiście zbyt dużo w książce zielonej herbaty, wygodnych foteli i cellulitu na udach głównej bohaterki, ale aż tak mocno to nie razi (przez cellulit Klara jest nam jakby bliższa).

Bohaterowie "Gry o pałac" to osobliwa grupa przeróżnych bohaterów i przez to są interesujący, bo każdy ma swoją historię, chociaż czasem niezbyt bogatą. Nawet właściciel klubu goniący z główną bohaterką z nagrodą wydaje się być człowiekiem z krwi i kości, a nie tylko wtrąceniem, które pojawia się jedynie na minutę czytania. Z tak różnymi bohaterami nie sposób się nie nudzić. Są opisani plastycznie, więc od razu wskakują do naszej głowy i mamy wyraźny ich obraz. Jedyną postacią, której dałabym więcej ikry był Gerhard Ruthordorf-Moltke. Miałam wrażenie, że zbyt wolno się rozkręcał i w końcu powieść się skończyła, zanim zdążył pokazać się w całej okazałości.

W powieści bardzo podobał mi się wątek przyjaźni pomiędzy Klarą i Anką, wychowankami sierocińca, a także relacje z ich dawną wychowawczynią, panią Jadzią. Wątek historyczny, nawiązujący do II wojny światowej, również pomysłowo został skonstruowany. Powieść została wydana w 2011 roku, a więc autorka nie zdążyła ulec obecnie panującej modzie na epatowanie "dobrym Niemcem". Nie ma tutaj rozczulania, są konkrety.

Monika B. Janowska udowodniła w tej powieści, że o poważnych sprawach można napisać z przymrużeniem oka, jednocześnie nie spłycając ich. Plus za umieszczenie akcji w Legnicy, przedstawienie fragmentów jej historii, a nawet topografii ulic. Tytułowy pałac tak mnie zainteresował, że nawet sięgnęłam po informacje na jego temat.

"Gra o pałac" Monika B. Janowskiej to lektura dobra na oddech, na poprawę humoru, na świąteczno-noworoczne przejedzenie i zmęczenie, ale są też w powieści tematy, nad którymi warto się dłużej zastanowić.