Gra Geralda recenzja

Zabierając się za pisanie recenzji tej książki myślałam, że wszystko pójdzie mi jak po maśle, bo mam wyrobione zdanie o niej. Kiedy przyszło co do czego naszła mnie pewna blokada, więc może zacznę skąd wziął się pomysł na jej przeczytanie. Otóż w bibliotece zawsze wybierałam po pięć książek, aby mieć co czytać na zapas, ale brakowało mi jednej książki do kompleciku, więc pomyślałam, że może wezmę coś z Kinga. Nigdy nie miałam do czynienia z jego autorstwem, więc to była świetna okazja, aby poznać pióro mistrza.

Sam tytuł niewiele nam mówi, lecz opis wydawnictwa dał nam do myślenia, że to będzie książka przerażająca, a zarazem urzeknie nasze serce. Kładłam spore nadzieje w tej książce, ponieważ to od niej będzie zależało jaką opinię wyskrobię o Stephenie Kingu po pierwszym dziele.

Stephen King jest amerykańskim pisarzem, który najbardziej rozpoznawalny jest jako mistrz literatury grozy. W przeszłości tworzył pod takimi pseudonimami jak: Richard Bachman, John Swithen, jednak ostatnie powieści powstają już pod jego prawdziwym nazwiskiem. Jest autorem takich klasyków jak "Lśnienie", "Carrie", "Zielona mila", czy też "Cztery pory roku". Nie zamyka się na jeden gatunek literatury, jest kreatywny.

Akcja jest pogrążona w śnie.. Brak jakiegokolwiek grozy, a tym bardziej napięcia. Najbardziej irytującym bohaterem jest dziewczyna o imieniu Jessie. Nie widziałam nikogo ciekawego wśród bohaterów, nawet tytułowy Gerald przepadł gdzieś w mojej pamięci razem ze swoją "śmieszną śmiercią". Można rzecz, że zabiło go pożądanie do żony, która nigdy nie popełniłaby tego samego błędu jak poślubienie Geralda.
Najlepszą rzeczą jaka mnie spotkała w tej książek, to był pies, który przypodobał sobie ciało zmarłego kochanka. To był moment gdzie King chciał wprowadzić chwilę grozy, jednak w moim przypadku podziało to wręcz w odwrotny sposób.. zaczęłam śmiać się w wniebogłosy, kiedy dowiedziałam się, że pies zamierza użyczyć sobie trochę krwi. Nie mogę nic więcej ciekawego powiedzieć o książce, ponieważ nic więcej w niej nie było. Przez pierwszą część książki kobieta odmawia mężowi kochania się, a w drugiej części próbuje wydostać się z kajdanek.
Zauważyłam, że wiele osób ceni sobie tę książkę, ale ja zupełnie nie podzielam tego fenomenu. Ode mnie wielki minus, jednak za końcówkę muszę dać punkcik w górę, ponieważ było to jedyne miejsce gdzie akcja, troszkę, powtarzam troszkę, ruszyła się z miejsca. Myślę, że jest to jedna z najgorszych książek, które do tej pory przeczytałam. Aby czytelnik rozumiał tę książkę, musiałaby mieć pomieszane w głowie jak sam Stephen King.

„Boże, daj mi pokorę, bym pogodziła się z rzeczami, których nie mogę zmienić, daj mi odwagę bym zmieniła rzeczy, które mogę zmienić, i daj mi mądrość, bym potrafiła je rozróżnić. Amen.”