Gra Geralda recenzja

I zdarzył się CUD. Na samym początku, gdy już się przekonałam, że w powieści pojawia się niemal tylko jedna bohaterka, zadałam sobie pytanie: „jakim cudem King tego dokonał?”. No i zdarzył się CUD, zaś same obiekcje jakie miałam, sięgając po ów powieść, były kompletnie idiotyczne.

Więc, jest Jessie i głównie jesteśmy skazani na jej towarzystwo. Już na samym początku dowiadujemy się, że kobieta ma bardzo niską o sobie samoocenę, a to wszystko za sprawą JAKIEJŚ tragedii, jaką przeżyła w dzieciństwie.
Później poznajemy: Dobrą Żonę, Kruszynę i Ruth – czyli wszystkie osobowości, z którymi Jessie prowadzi wewnętrzny monolog. Każda z nich jest inna, jednak wszystkie pragną tego samego – żyć.
Jessie musi wziąć się w garść, zajrzeć w głąb najmroczniejszych wspomnień, by odnaleźć sposób wydostania się z tej patowej sytuacji. Mało prawdopodobne? A jednak! – jest to kolejna cenna rada jej wyimaginowanego towarzystwa.
Sam koniec odpowiada na zasadnicze pytanie: czy główna bohaterka nie postradała zmysłów? Bo nikt nie chce uwierzyć w jej wersję zdarzeń.

„Gra Geralda” wciągnęła mnie i pochłonęła, stworzyła nowy obraz groteski, jakiej jeszcze nie znałam. I chociaż wielu narzekało na początkową nudę, to tu po raz kolejny odstaję, myśląc zupełnie odwrotnie.

„(…) dopiero niedawno zdałam sobie sprawę, jak bardzo wpływają na nas inni ludzie, nawet gdy szczycimy się swoją samokontrolą i umiejętnością polegania na sobie.”