Gra Geralda recenzja

Ta powieść Stephena Kinga pretenduje do miana niby-horrorów. Wprowadzając w gęstą atmosferę strachu pisarz, dla odmiany, nie epatuje nadprzyrodzonymi pierwiastkami. Tu wszystko, co rozgrywa się w (niemal) opuszczonym letnim domku, rozgrywać się mogło naprawdę. To zaś, co przydarzyło się Jessie Burlingame, zdarzyć się mogło każdemu. Prosty zabieg uprawdopodobnienia akcji wbrew pozorom przydaje jednak całej opowieści sporo grozy.
Który z mężczyzn nie marzy o realizowaniu wyrafinowanych gier seksualnych? Każdy. No, prawie każdy. A z pewnością Gerald, mąż głównej bohaterki, wspomnianej już Jessie. Gerald to szczęściarz. Jego żona godzi się brać udział w kolejnych "zabawach". A on może je coraz bardziej "udoskonalać". Gerald nie przewidział jednak, że wszystko co dobre, ma swój koniec, a cierpliwa Jessie nie chce już znosić kolejnych upokorzeń. Szkoda. Gdyby to przewidział, nie umarłby na atak serca w sypialni swego domku letniskowego nad jeziorem Dark Score. Gdyby zaś Gerald nie umarł, Jessie mogłaby dalej wieść życie otępiałej i potulnej dziewczynki tatusia. Teraz jednak, gdy Gerald nie żyje, a Jessie leży przykuta do łóżka, do domu przybywają strachy przeszłości, wygłodniały pies i... ktoś, kto woli stać w ciemnym rogu pokoju i czekać na śmierć uwięzionej kobiety.
"Gra Geralda" należy do powieści Kinga, które przez złośliwych krytyków nazywane są feministycznymi. I może właśnie dlatego powinni przeczytać ją przede wszystkim złośliwi krytycy i mężczyźni. Kobiety prawdy z tej powieści doskonale znają. Tylko czasami udają, że spojrzawszy w słońce podczas zaćmienia zostały oślepione... tak jak Jessie, której żadne odblaski zaćmienia sprzed lat nie zakłócały pola widzenia. No, przynajmniej aż do teraz.
To nie jest powieść, która spodoba się wszystkim. Historia brutalnego i przyspieszonego dojrzewania dorosłej kobiety, traumatyczne przeżycia z dzieciństwa i tendencyjnie zobrazowani potworni mężczyźni, czający się tuż za rogiem. Kto podejmie wyzwanie?