Granatowa krew recenzja

To moje pierwsze spotkanie z kryminałami Wiktora Hagena i wrażenie mam całkiem pozytywne. Sympatię zwłaszcza wzbudza wiecznie zalatany i zmęczony inspektor Robert Nemhauser, ojciec dwójki szalonych bliźniaków, mąż Pauli szukającej pracy, dorabiający sobie po pracy policyjnej jako kucharz w renomowanej restauracji. Na papierze powyższe zdanie brzmi strasznie stereotypowo, ale Hagen czyni historię wiarygodną i całkiem realistyczną.

Nemhauser usiłuje być przyzwoitym i sprawnym gliną, nie jest to łatwe, gdy widzi się w pracy samych brutalnych i prymitywnych kolegów. Bodaj gorsi są śliscy karierowicze, podkręcający statystyki wykrywalności i mający parcie na szkło. Obraz policji pokazany przez Hagena jest niepiękny, ale wygląda całkiem realistycznie.

A Nemhauser to glina niestandardowy, tak go charakteryzuje przełożony: „nie potrafisz przycisnąć podejrzanego, nudzi cię wypełnianie dokumentacji, irytują cię zwykłe sprawy, w których pijak walnął pijaka, a ten upadł i się zabił, i po prostu je olewasz. (...) Trzymam cię tu dlatego, że czasem myślisz trochę w poprzek. Możesz to sobie nazwać czuciem.” No właśnie, Nemhauser pracuje makówką, używa inteligencji, co wśród glin wcale nie jest takie częste.

A w tle mamy zagonioną, zakorkowaną Warszawę, z bogaczami, nędzarzami i zwykłymi życzliwymi ludźmi, Hagen daje całkiem ciekawy obraz tego dynamicznego miasta, włączając dokładną topografię, bo Nemhauser wciąż się głowi, jak dojechać najkrócej z punktu A do B omijając korki i roboty drogowe.

A sama zagadka kryminalna polega na serii zagadkowych śmierci kilku ważnych osób, które wyglądają na samobójstwa, ale Nemhauser sądzi inaczej, i drąży. Dzieje się. Niemniej intryga kryminalna jest zbyt skomplikowana, na końcu trochę się pogubiłem. To właściwie jedyny zarzut, jaki mam do autora.

Książka porusza problem bezkarności naszej władzy, która dzięki wpływom i pieniądzom może się wywinąć z każdej opresji i nie odpowiadać za poważne przestępstwa. To właśnie nowa elita: nie błękitna, ale granatowa krew.

Może najważniejszy tu styl, wiele już czytałem polskich kryminałów ciągnących się jak flaki z olejem, pełnych skomplikowanych, złożonych zdań. Tu wszystko wygląda prosto, zdania są krótkie, styl zwięzły, ale czyta się z niesłabnącą ciekawością, to duża sztuka tak dobrze pisać.

Po tej książce Hagen dołącza do mojego prywatnego rankingu najlepszych polskich autorów kryminałów dziejących się współcześnie (osobną kategorią są kryminały retro). Z pewnością sięgnę po jego następne kryminały. Szkoda tylko, że od wielu lat nic nie napisał.