Genius loci recenzja

Jak możecie się domyślić, "Genius loci" to horror. Jest rok 1957. Ewa przyjeżdża do malutkiej miejscowości, do domu dobrze znanego jej z dzieciństwa, żeby uporządkować rzeczy swojej zmarłej kuzynki, Oli. Ola popełniła samobójstwo, rzucając się do starej studni. Tak, ale czy to rzeczywiście było samobójstwo? Może ktoś Oli pomógł, może jej mąż, Krzysztof? Ewa postanawia to zbadać.

Są takie miejsca, których atmosfera przytłacza. Takim jest willa, w której mieszkali Ola i Krzysztof, i w której jako dziecko wakacje spędzała Ewa. Zbudowana na działce de facto wygryzionej w zboczu góry, zdaje się walczyć ze stałym naporem kamienia, wydaje się walczyć i batalię przegrywać. Dom jest... brudny, duszny, pełen starych zapachów. Wszystko wokół niego się kruszy: schody, ścieżka wiodąca do niego, studnia, która wydaje się starsza niż czas. Degradacji ulega nawet charakter pisma Oli, co Ewa obserwuje, czytając jej przemyślenia. Entropia zdaje się pomagać górze w naporze na dzieło rąk ludzkich.

Nie dziwne więc, że Ewa nie czuje się w willi dobrze. Poczuje się jeszcze gorzej, kiedy zacznie widzieć i słyszeć dziwne rzeczy, a kiedy w pamiętniku swojej kuzynki przeczyta, że... No dobrze, koniec.
Reszta to spoiler.

Powiem tylko tak: w "Genius loci" wszystko tak bardzo znajome. Tropy i wątki, które miłośnicy gatunku znają na pamięć: mamy wiejski cmentarz, który paradoksalnie pełen jest życia i dzieje się na nim więcej niż w całej wsi. Jest – bo w każdej wsi być musi – nie do końca rozwinięty psychicznie młody mężczyzna, który bawi się z romskimi dziećmi. Jest dobrotliwa wiedźma, która zbiera zioła, zawsze ma kubek pełen poziomek i wie wszystko. Jest złowroga góra chcąca pochłonąć dom, jest studnia pełna głosów, ale dziwna i martwa, bo nikt z niej nie czerpie wody, za to ludzie mają zwyczaj się w niej topić. Jest zagadkowa śmierć z przeszłości, która zdaje się przyciągać kolejne śmierci. Jest bardzo podejrzany mąż. Jest obca kobieta, która przyjeżdża i jest świadkiem wszystkich tych dziwnych rzeczy. Jest duch, a raczej duchy i postać pisząca na ścianie.
A jednak pod powierzchnią typowego horroru coś się czai. Miałam wrażenie, że spod tekstu wyziera coś innego, że autorka bawi się ze mną, z czytelnikiem, że pokazuje mi palimpsest, książkę nadpisaną na innej książce. Tyle rzeczy w "Genius loci" mi nie grało, że banalna historia z duchami, upiorną studnią i głodną górą wydawała się mało strasznym dodatkiem.

Co mam na myśli? Przeczytajcie książkę Pypłacz i sami mi powiedzcie. Nie jest długa i warto poświęcić jej czas.
Część moich przemyśleń znajdziecie na www.veryurbanfantasy.pl.

Dziękuję Wydawnictwu IX za egzemplarz recenzencki.