Wpół do świtu recenzja

Ewa dobiega czterdziestki i jest szczęśliwa. Ma poukładane życie, kochającego partnera i ugruntowaną pozycję zawodową. Aż przychodzi niespodziewana strata. Taka, o której głośno się nie mówi, nie pisze i której się nie rozumie. Bo przecież pokoik dla dziecka był już prawie gotowy…
Ukojenia Ewa szuka w niezwykłym antykwariacie prowadzonym przez starszego, mrukliwego pana. Kobieta zmienia swoją dotychczasową codzienność, starając się znaleźć siebie na nowo. Pomóc jej w tym mogą listy Stanisławy Umińskiej, które Ewa zaczyna czytać i przepisywać. Z kolejnych zapisków wybitnej aktorki wyłania się jednak sekret, którego nikt się nie spodziewa…
Jakie tajemnice kryją listy Umińskiej? Czy Ewa odnajdzie na nowo sens życia? I jaką rolę w tym wszystkim odegra właściciel antykwariatu?

„Wpół do świtu” Mariki Krajniewskiej to kameralna powieść o stracie i macierzyństwie, które nie miało szansy rozkwitnąć. W tej książce autorka mierzy się z trudnym tematem, który może dotknąć każdej z nas, jeśli tylko zdecydujemy się na dziecko. Doświadczenia głównej bohaterki, jej żałoba i próby powrotu do zwyczajnego życia są opisane w dość poetycki sposób, który na samym początku trochę mi przeszkadzał. Przyzwyczaiłam się jednak do niego po jakimś czasie, gdyż zrozumiałam, że pasował on do Ewy i jej charakteru.
Bo Ewa to bohaterka uczuciowa, której myśli są równocześnie splątane i spokojne. Nie jestem pewna, czy ją polubiłam – w zasadzie miałam podobne wątpliwości wobec każdej postaci w tej książce. Według mnie zachowywały się one raczej jak aktorzy na scenie niż ludzie z krwi i kości, co sprawiało, że nie potrafiłam się zaangażować emocjonalnie w ich losy.
Trudno to wyjaśnić, ale całe „Wpół do świtu” było takie właśnie jak ta pora dnia. Jeszcze nie świt, więc nie jesteśmy obudzeni… już nie noc, a więc nie do końca śpimy. Jesteśmy gdzieś pomiędzy, a rzeczywistość miesza się z wyobrażeniami, sprawiając, że nic nie jest proste i normalne. Za to świat wydaje się ulotny, tajemniczy i dziwny… Czy można to w ogóle wyjaśnić komuś, kto tego nie doświadczył…?
„Wpół do świtu” Mariki Krajniewskiej to intymna historia, którą każdy zinterpretuje inaczej. Jest to z pewnością książka niełatwa, ale też w jakimś stopniu terapeutyczna. Czy ją polecam? Sama nie wiem, bo taki styl i sposób opowiadania historii nie musi się spodobać każdemu, a i tematyka może przytłoczyć kobiety o podobnych doświadczeniach. Powiem więc: spróbujcie, jeśli chcecie. Bez presji – tej mamy w życiu i tak stanowczo za dużo.

Za egzemplarz dziękuję ….