Czas wolny w PRL recenzja

Czy w okresie PRL-u ludzie pracujący jak i dzieci mieli w ogóle czas wolny? Mieli i korzystali z niego w całej okazałości.

Ile się nie słyszało o czasach PRL-u gdzie na półkach brakowało deficytowych towarów, a każdy pracował od poniedziałku do soboty. Jedynym dniem wolnym od pracy była niedziela, której czas na spędzenie wolnej chwili był również założony odgórnie. Jednak nikt nie narzekał, a każdy bawił się wyśmienicie.

Podróże autostopem ze specjalną książeczką, czas beztroski i sielanki, gdzie chwile spędzone na świeżym powietrzu były priorytetem każdego człowieka. Jeśli nie wyjścia na łono natury to liczne prywatki, gdzie seta i galareta były podstawowymi produktami na spotkaniu. Do tego niebezpieczne, wychowywanie dzieci na podwórkach, gdzie umorusani po uszy, ale szczęśliwi ze spędzonego czasu na powietrzu z innymi dziećmi, wracali do domu, aby obejrzeć "Jacka i Agatkę" i pójść na zasłużony odpoczynek.

W czasie PRL-u w czasie wolnym od pracy, nikt się nie nudził.

Jednak nie ma co porównywać czasów współczesnych i czasów peerelowskich, w każdym możemy dopatrzeć się tych złych, jak i niesamowitych chwil. Jednak patrząc przez pryzmat czasu, gdzie brakowało wygód i technologii, wydaje mi się, że ludzie mając mniej więcej zyskiwali. Mieli wspaniałe chwile z rodziną na obiadach, wszystko robili wspólnie, pomoc i jedność odbijała się na każdym kroku, a żeby coś osiągnąć bądź posiadać, każdy zapracowywał własnymi rękoma. Teraz widzi się, jak wdarło się lenistwo, dzieci znają w większości tylko określenie "daj", brak szacunku do innych, jak i ciągle porównania, kto ma lepiej w życiu..

Wspaniała pozycja, w której człowiek przenosi się do odległych lat.
Jest to idealna książka dla wszystkich, starsi czytelnicy w jakimś stopniu przypomną sobie życie z czasów peerelowskich, natomiast młodsi odkryją jak kiedyś ludzie spędzali wolną chwilę i zobaczą jak diametralne były różnice . Jedyne co mogę powiedzieć, to "Gdzie się podziały tamte prywatki?" i zachęcić do zapoznania się z reportażem od Wojciecha Przylipiaka z niesamowitymi starymi fotografiami.