Tak blisko, tak daleko. Bieszczady po drugiej stronie granicy recenzja

A gdyby tak rzucić wszystko i uciec w Bieszczady. Zostawić za sobą swoje kłopoty, rozterki i smutki. Założyć plecak, ciepłą kurtkę i wygodne buty i ruszyć na szlak w nieznane. Poznać dziką przyrodę, inną mentalność, wręcz inną kulturę. Kulturę tak bardzo nam nieznaną i obcą. Takiej, której już nie ma. Która została utrwalona nie na kartach książki, czy w kolorowych przewodnikach. Taka, która trwa w pamięci i sercu mieszkańców. Z jednej strony ulotna, a z drugiej wciąż żywa. Piękną, choć naznaczoną ogromnym cierpieniem. Cierpieniem tych, których już nie ma.

Tak blisko, tak daleko. Bieszczady po drugiej stronie granicy to opowieść o krainie, która istnieje, ale jakby jej nie było. Jej historia zamknięta jest w koronach drzew, przesiąkniętej krwią ziemi i wspomnieniach tych, którzy przetrwali wojenną zawieruchę. Autor książki zaprasza czytelnika do świata, który tylko z pozoru naznaczony jest spokojem i szczęściem. Kiedyś kraina mlekiem i miodem płynąca, dziś rozdzielona przez wartki nurt rzeki. Jeszcze niedawno sąsiedzi, teraz dwa obce sobie ludy.

Książki porusza tematykę wiosek, które kiedyś leżały na terytorium Polski, a obecnie po zmianach ustrojowych leżą po drugiej stronie granicy. Często zapomniane, leżą jak ta ziemia odłogiem. To opowieść o Bieszczadach, których już nie ma. O których nigdzie nie przeczytamy. Nie poznamy ich w tak chętnie odwiedzanym Sanoku, czy nad Zalewem Solińskim. Są ukryte głęboko w sercu i w pamięci najstarszych mieszkańców Bieszczad.

Autorki książki nie skupia się tylko na jednym aspekcie. Tak naprawdę łapie wszelkich możliwych obszarów, by jeszcze lepiej przekazać treść. Wątek społeczny przeplata się z historią z polityką i ekonomią. Tworząc przy tym, prawdziwą bieszczadzką mozaikę. Tak blisko, tak daleko. Bieszczady po drugiej stronie granicy to prawdziwa książkowa perełka. Czyta się z ją z nostalgią, refleksją, ale przede wszystkim z ogromną przyjemnością. To taka pozycja, która na długo pozostaje w głowie i sercu.

Bieszczady, moje Bieszczady, gdybyście tylko potrafiły mówić...