Fortuna i namiętności. Klątwa recenzja

Małgorzatę Gutowską-Adamczyk na pewno wszystkie czytające ten post kobiety kojarzą z serią Cukiernia pod Amorem czy Podróż do miasta świateł. Mimo że obie serie mam na półce nie sięgnęłam po twórczość tej autorki... do czasu kiedy wyszła nowa powieść, a ja zaintrygowana opisem stwierdziłam "no dobra, przygodę z Gutowską-Adamczyk wypada już zacząć". Co z tego wyszło? Wpadłam! Wpadłam po uszy! Kiedy pomyślę, że na Zemstę przyjdzie mi czekać aż do 2016 roku aż mnie ściska w dołku!

Powieść osadzona jest w XVIII wieku na Litwie. Całość otwiera egzekucja dziewczyny oskarżonej o uprawianie czarów. Jak łatwo się domyślić po tytule książki, dziewczyna przeklina tych, przez których przyszło jej spłonąć na stosie. Nieszczęście za nieszczęściem dotyka wszystkich związanych, nawet pośrednio, z jej śmiercią.

Historycznym tłem do wydarzeń w powieści jest śmierć króla Augusta II, zbliżająca się elekcja i polityczne spory i intrygi polskiej szlachty. Mamy do czynienia z elementem romansu, nawet nie jednego - zdziwiło mnie, że nie jest to motyw typowo przewodni. Tu miłość przeplata się z polityką, intrygami, codziennym życiem ludzi w XVIII wieku - autorka przepięknie oddała klimat tamtych czasów, z historyczną dokładnością opisała kulturę, stroje, obyczaje, a do tego wspaniale posługuje się stylizowanym językiem (nie ma co porównywać pani Małgorzaty do Sienkiewicza, ale klimat jest bardzo zbliżony! Z resztą po przeczytaniu książki wiedziona sentymentem obejrzałam Ogniem i Mieczem i mam wrażenie, że była to jedna z wielu inspiracji dla tej świetnej powieści!).

Bohaterowie to kolejny mocny punkt Klątwy. Są wyraziści, barwni i różni, dobrze zbudowani i prowadzeni, często zaskakują, wzbudzają emocje w czytelniku. Zapałałam sympatią do Bartka Rabińskiego, Kacpra Hadziewicza, Zofii Niezgodzkiej, a chwilami czułam słabość nawet do Cecylii. Co najważniejsze wraz z tokiem powieści dowiadujemy się więcej o każdym z bohaterów, co pozwala ich lepiej zrozumieć, czasem usprawiedliwić.

A minusy? Nie mam zamiaru ich szukać na siłę. Przyznam jednak, że chwilami akcja pędziła zbyt szybko, a niektóre polityczne dyskusje musiałam przeczytać dwa razy, żeby dokładnie je zrozumieć.

Powieść jest wspaniała! Niestety nie mam jak jej przyrównać do poprzednich książek autorki, ale styl budowania powieści pani Małgorzaty pokochałam całym sercem. Nie mogę się już doczekać na kolejną część, bo tak naprawdę cała przygoda dopiero przed czytelnikami!