Faza druga: Głód recenzja

Po trzech miesiącach sytuacja w ETAP-ie wygląda jeszcze gorzej niż na początku. Resztki radości z powodu zniknięcia dorosłych rozwiały się jak dym – absolutna wolność przemieniła się w absolutny koszmar. Wśród zdesperowanych dzieciaków narasta agresja. Silni i słabi. Obdarzeni mocą i ci, którzy pozostali „normalni” – dwa zwalczające się obozy. Dostępny dla wszystkich alkohol nakręca spiralę gniewu i strachu. Kończy się żywność, nawet McDonald's nie ma już zapasów… Nadchodzi pora GŁODU. Ale głód to coś więcej niż potrzeba fizyczna. Istnieją różne rodzaje pragnienia. Sam Temple, opiekun Perdido Beach musi zmagać się nie tylko z przyziemnymi problemami ciała. Coraz więcej dzieci zyskuje nadnaturalne moce, coraz więcej zwierząt ulega mutacjom… Z dnia na dzień ETAP staje się coraz bardziej nieprzyjaznym miejscem. Coś przejmuje kontrolę nad kolejnymi mieszkańcami strefy, coś pożera ich umysły. Również zamieszkująca kopalnię Ciemność odczuwa rozdzierający głód. I za wszelką cenę pragnie go zaspokoić!

Minęły już trzy miesiące od kąt zaczął się ETAP, jego mieszkańcy nauczyli się jak ominąć "magiczną 15", ale sytuacja w mieście staje się coraz gorsza. Jedzenia jest coraz mniej, dzieci chodzą głodne. Sam, który został mianowany burmistrzem stara się nad wszystkim zapanować, ale nie daje już rady. Caine, który przez parę tygodni nie dawał znaków życia, postanowił przejąć elektrownie. Sam stara się do tego nie dopuścić, ale utrudnia mu to zwiększający się podział na "normalnych" i "odmieńców". Zdecydowany rozłam powoduje przypadkowe zabójstwo przez mutanta jednego z ludzi, "normalni" organizują pod nieobecność Sama proces. W tym samym czasie burmistrz próbuje odebrać elektrownie Cainowi, który wyłącza prąd w całym mieście i chce zanieść uran Ciemności. Czy Sam zdoła go powstrzymać? Czy zapanuje pokój między ludźmi i mutantami?

Gdy tylko skończyłam czytać pierwszą część Gone, z wielkim zapałem wzięłam się za drugą. Z wielką nadzieją, że książka będzie tak samo doskonała jak poprzednia. No i powiem wam, że się trochę zawiodłam. Coraz więcej rzeczy zaczęło mnie irytować np. taki Sam, który był dla mnie supermenem w poprzedniej części teraz stał się wkurzający, taki nijaki. Natomiast Astrid zyskała u mnie wielkiego plusa, zaczęła być odpowiedzialna i bardzo pomagała Samowi, który jej to utrudniał. Zabrakło mi w tej części Quena, ale jego brak uzupełniał mi Edillo. Kolejnym plusem było to,że bardziej mogłam poznać "odmieńców" i bardzo i polubiłam, mam nadzieję, że nie zabraknie ich w następnej części.
Nie wiem czy tylko mnie zaniepokoił koniec książki, był bardzo dziwny, nie zrozumiałam go. No, ale cóż miejmy nadzieję, że dowiem się co oznacza w następnej części.