Ryzykant i subtelny urok szmaragdów recenzja

Dawno temu, a może całkiem niedawno, inżynier-górnik imieniem Staś porzucił miejsce na Śląskiej Akademii Górniczo-Hutniczej i wyjechał do czarnego serca Afryki, by tam wkręcić się w wydobycie oraz (z bożą pomocą) w jakże intratny, choć dyskusyjnie oficjalny handel zielonymi kamieniami. Trudy i znoje umilał sobie Staś tworząc lirykę prywatną - asonans szlachetny duchem, przaśnym i niewybrednym dowcipem zaś - bliski ludowym przyśpiewkom. I choć wiedzą fachową Stanisław dysponuje ogromną, talentu do gawędy Stan nie ma. Szkoda, jako że materiał dla burzliwej awanturki "Ryzykant" ma ogromny. Potencjał, który ostatecznie gdzieś ginie i rozłazi się po kątach.
Albowiem „Ryzykant” nie jest powieścią awanturniczą, nawet nie przygodową. To przedziwny miks wybornych motywów sensacyjnych, opowieści nieprawdopodobnych i protokołów z narad technicznych („W dniach tym i tym na odcinku ABC wykonano prace w zakresie X. Dla obiektów 1,2 i 3 procent zaangażowania robót wynosi Y, a dla 4,5,9 - Z. Planuje się, że zadania dla obiektów 6,7 oraz 9 podjęte w miesiącu W zakończą się…”).
Tu, oddając sprawiedliwość, należy podkreślić, że strona techniczna książki to jej mocna strona. Andrzej Śliwa środowisko i realia zbytu kolorowych kamieni szlachetnych zna doskonale. Jego historie o szmaragdach mogą rozbudzić wyobraźnię. Jednakże pióro geologa ma lekkość i wdzięk kafara.
Akcja rozkręca się wyjątkowo wolno, pary starcza jej aby na kilkanaście stron, by później znów stanąć w miejscu i mielić coś na jałowym biegu. Fizycznie, to jakieś 2/3 objętości tej skądinąd chudziutkiej książki.
Wydawnictwo Poligraf również nie pomaga: Pakistański Chitral zmienia się w Czitral, by niedługo potem znów przyjąć pisownię międzynarodową. Teoretycznie drobiazg, jednakże ja tę korektorsko-redaktorską niekonsekwencję zauważyłam. I zakłuła mnie ona w oczy.
"Ryzykant”, który już wówczas kulał na obie nogi, okulał też na siedzenie.
Prawda zaś jest taka, że klimatem i stylem „Urokowi szmaragdów” najbliżej jest do historyjek podpitego wujka Stacha, snutych za stołem, na imieninach cioci Halinki. Bajdurkach, gdzie to on nie był, czego nie widział, czegóż nie dokonał.
Biznesmen-wizjoner, rzutki, elokwentny, z fantazją, dzikim fartem i powodzeniem u kobiet. On jest najmądrzejszy, najsprytniejszy, najwspanialszy…
Gdy się zastanowić, „Ryzykant” to powiastka o wygadanym cwaniaczku rodem z Polski, który mając tylko spodnie i to, co w spodniach, zmienił światowy rynek kamieni kolorowych na swoje wyobrażenie, po czym - osiągnąwszy szczyty - osiadł gdzieś, na prowincji świata, szukając iskry dla nowych podniet. Jak również nowych rymów do poezji własnej, których to ścieżki okazały się dla mnie zbyt strome i cierniste.
"Subtelny urok szmaragdów" to fantazja, idee fixe z przymrużeniem oka, która nawet nie sili się, by udawać, że jest czymś więcej niż bazgraniną sobie a muzom. Andrzej Śliwa tworzy, lecz nie są to twory dla mnie. Przez szmaragdowe fascynacje Stana przedarłam się z trudem, siłą uporu.
Ale zawartą w książce wiedzę fachową doceniam i za to autor ma u mnie duży plus.
Na ścianę z kolorowego gąszczu częstochowskich rymów nie starczyło mi już ani motywacji ani siły.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl