Echa nad światem recenzja

Ostatni tom mojej ukochanej serii, tegorocznego odkrycia.
Skończyłam czytać jakiś czas temu, ale emocje, które książka po sobie postawiła nie pozwoliły na wcześniejsze opisanie moich odczuć.

Cóż mogę powiedzieć o "Echach nad swiatem"?

Z jednej strony cieszyłam się, że w końcu trzymam książkę w ręce, dowiem się jak rozwiązuje się fabuła, z drugiej czułam smutek, że to już koniec.

Była to najtrudniejsza część serii, abstrakcyjna, mocno sci-fi. Momentami dziwiłam się samej sobie, że nadal rozumiem o co chodzi ...
Trudne pojęcia, zawiła fabuła, nowe zjawiska, naprawdę nie wiem jak autorka mogła stworzyć tak niesamowity świat. Wciąż jestem pod wrażeniem jej wyobraźni.

Ofelia i Thorn w dalszym ciągu próbują rozwiązać zagadkę Boga oraz Innego. Zagłębiają się w tajemnice Babel, narażają swoje życie, jednocześnie umacniając swoją relację.
Znikanie kolejnych części arek doprowadza do wszechobecnej paniki, naszym bohaterom kończy się czas. Są coraz bliżej rozwiązania zagadki, a jednocześnie wszystko coraz bardziej się komplikuje.
Kolejne elementy układanki zaczynają układać się w szokującą całość.
Robi się niebezpiecznie, Ofelia i Thorn muszą poświęcić się dla dobra ogółu, co robią bez mrugnięcia okiem. Chcą rozwikłać zagadkę za wszelką cenę... i w końcu im się to udaje.

O ile poprzednie części Lustrzanny pokochałam w całości, o tyle mialam kilka zastrzeżeń do "Ech...".
Chyba nigdy nie towarzyszyły mi tak mieszane uczucia podczas czytania książki jak tym razem.

Wydaje mi się, że wiele wątków zostało zamkniętych nagle, nie wykorzystując potencjału postaci czy sytuacji. Chociażby motyw Wiktorii, bardzo rozbudowany w "Pamięci Babel", czy pobyt Ambasadora i innych na Łuku Tęczy. Berenilda prawie całkiem zniknęła z fabuły, czego było mi żal.

Zakończenie z kolei, mocno mnie zaskoczyło, trochę rozczarowało...
Autorka pozostawiła furtkę do kontynuacji, której podobno ma nie być. Musimy sami wyobrazić sobie co wydarzyło się po kolejnym przejściu przez lustro...

W dalszym ciągu ciężko jest mi ubrać w słowa to co czuję po tej lekturze, myślę że to po prostu niedosyt.