Egzamin na ojca recenzja

Danka Braun jest dla mnie prawdziwą inspiracją. Pracuje, pisze wspaniałe książki, a mentalnie jest o dwadzieścia lat młodsza niż wskazuje na to jej metryka. Czuję pewne pokrewieństwo dusz, choć nie mam takiego talentu do pisania jak Danka, to jednak mentalnie czuję się podobnie – dużo młodsza, niż wskazuje na to mój wiek. Wiek nie ma znaczenia. Liczy się stan ducha!

Danka Braun ma na swoim koncie dwadzieścia dwie książki, co stanowi imponujący dorobek. Wszystkie jej powieści cieszą się nieustającą popularnością, a najnowsza – 𝐸𝑔𝑧𝑎𝑚𝑖𝑛 𝑛𝑎 𝑜𝑗𝑐𝑎 – zdobywa wysokie noty. Po przeczytaniu tej książki rozumiem, dlaczego tak się dzieje, i zgadzam się z opiniami czytelników, że to świetna powieść, która łączy elementy literatury obyczajowej i kryminału. Lekki styl sprawia, że książkę pochłania się z ogromną przyjemnością, nawet jeśli niektóre wątki da się przewidzieć. Autorka z wyczuciem i wnikliwością porusza temat ojcostwa, podkreślając to, co w jej oczach jest w nim najważniejsze. Często powtarza w książce, że ojcem nie jest ten, kto spłodził dziecko, lecz ten, kto je wychował. Tytuł powieści jest bardzo wymowny. Kto miał zdać egzamin na ojca i czy mu się to udało?

Prolog powieści zapowiada nadchodzącą tragedię, jednak autorka nie zdradza tożsamości jej bohaterów. Następnie akcja cofa się o trzy tygodnie, aby stopniowo ukazać i wyjaśnić poszczególne aspekty tej historii. W powieści pojawia się wielu bohaterów, między którymi istnieją powiązania zarówno prywatne, jak i służbowe. Znają się, przyjaźnią, mają wspólne dzieci lub znajomych. Wszystkie te relacje odgrywają kluczową rolę w rozwoju fabuły.

Monika Szostak prowadziła dobre i poukładane życie, dopóki Darek, jej kochający mąż i ojciec ich dzieci, nie postanowił opuścić rodziny dla innej kobiety. Wyjechał do Berlina, gdzie mieszkali jego rodzice i siostra. Wydaje się, że dla Moniki wreszcie zaświeci słońce, gdy w jej życiu pojawia się Marcin Karski – skromny, budzący zaufanie czyściciel dywanów. Marcin szybko zdobywa sympatię jej dwóch synów, co sprawia, że Monika zaczyna wiązać z nim nadzieje na przyszłość. Jednak wszystko zmienia się, gdy otrzymuje anonim, z którego wynika, że Marcin nie jest tym, za kogo się podaje. Rozżalona i zbulwersowana Monika nie daje mu szansy na wyjaśnienia. Zdecydowanie wskazuje drzwi, tym samym kończąc ich znajomość.

Gdy Monika rozstaje się z Marcinem, najbardziej na tym cierpi mały Grześ, który w partnerze matki widział substytut ojca, ponieważ prawdziwy nie sprawdził się w tej roli. Plany Moniki rozpadają się jak domek z kart. Na dodatek pojawia się były mąż, który pragnie odbudować więzi z dziećmi, szczególnie z Grzesiem. Próby nawiązania kontaktu udają mu się lepiej z byłą żoną, ponieważ starszy syn nie ma ochoty na żadną relację z ojcem, a młodszy go nie zna i wciąż tęskni za Marcinem.

Wkrótce zostaje zamordowany Kuba Zasadka, szef Moniki, znany z licznych romansów i dawny wspólnik Dariusza Szostaka. Kobieta zostaje oskarżona o morderstwo i osadzona w areszcie. Darek nie wierzy w jej winę i wynajmuje prywatnego detektywa, sąsiada Mirosława Filera. Niedługo potem w niejasnych okolicznościach znika Grzesiek. Detektyw Filer stara się nie tylko oczyścić Monikę z zarzutów, ale również odnaleźć zaginionego chłopca. Dochodzenie utrudniają mu jednak własne problemy rodzinne.

Autorka skupia się na problemie obecności ojca w życiu dziecka, zwłaszcza że nasza kultura przypisuje matce kluczową rolę w rodzinie, podczas gdy rola ojca jest równie istotna. Narodziny dziecka przewartościowują postrzeganie siebie i świata. Autorka w swojej książce skupia się na wyzwaniu, które życie stawia przed mężczyzną, gdy decyduje się założyć rodzinę – na byciu ojcem, ale nie tylko w sensie formalnym. Zajmuje się kwestią rzeczywistego pełnienia roli ojca i odpowiedzialności, jaka się z tym wiąże. Rozważa, jak można sprostać temu zadaniu i czy tylko biologiczny ojciec może zdać ten „egzamin”. Pani Danka zastanawia się, czy mężczyzna, który nie jest związany z dzieckiem więzami krwi, może pełnić tę rolę równie dobrze, a może nawet lepiej, czy też zupełnie zawiedzie.

W 𝐸𝑔𝑧𝑎𝑚𝑖𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑎 𝑜𝑗𝑐𝑎 znalazłam dokładnie to, czego szukałam – ciekawe tło obyczajowe, a do tego odrobinę kryminalnego wątku, który stanowi doskonałą przyprawę dla fabuły. To, co wyróżnia tę powieść, to niepowtarzalna „atmosfera rodzinnych więzi” – bohaterowie łączą się ze sobą w różnorodny sposób: są spokrewnieni, przyjaciele, a niekiedy nawet skłóceni. Te relacje, pełne detali, stanowią coś zupełnie odmiennego od typowych powiązań, jakie często spotykamy w literaturze.

Powieść 𝐸𝑔𝑧𝑎𝑚𝑖𝑛 𝑛𝑎 𝑜𝑗𝑐𝑎 doskonale trafiła w moje literackie gusta, łącząc elementy literatury obyczajowej z wątkiem kryminalnym i psychologicznym, które skłaniają do głębszej refleksji. Autorka kolejny raz udowodniła swój wyjątkowy talent do tworzenia skomplikowanych relacji międzyludzkich, umiejętnie wciągając mnie w emocjonalne zawiłości łączących bohaterów.

Czasem zapominamy, że nie wszystko w życiu idzie zgodnie z planem, a często pojawiają się niespodziewane przeszkody, które nas zatrzymują. Finezyjnie utkane plany w jednej chwili rozsypują się jak zamek z piasku, bo najsłabszym ogniwem zawsze jest człowiek. Nigdy nie wiadomo, jak zareagujemy w danej sytuacji; czasem wystarczy chwila zawahania, by misternie ustawiana budowla zaczęła chwiać się w posadach i wkrótce obróciła się w pył. Zemsta, rozwiązłe życie, krzywda – te wszystkie rzeczy prowadzą w złym kierunku, odbierają rozsądek i domagają się zadośćuczynienia.

[…] 𝑚𝑖ł𝑜ść 𝑟𝑜𝑏𝑖 𝑧 𝑛𝑎𝑠 𝑒𝑔𝑜𝑖𝑠𝑡ó𝑤 𝑖 𝑒𝑔𝑜𝑐𝑒𝑛𝑡𝑟𝑦𝑘ó𝑤. 𝑂𝑑𝑧𝑖𝑒𝑟𝑎 𝑛𝑎𝑠 𝑧 𝑒𝑚𝑝𝑎𝑡𝑖𝑖, 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒𝑚𝑦 𝑚𝑦ś𝑙𝑒ć 𝑜 𝑢𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑎𝑐ℎ 𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖, 𝑙𝑖𝑐𝑧𝑦 𝑠𝑖ę 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑒 𝑠𝑧𝑐𝑧ęś𝑐𝑖𝑒.