Dziennik pokojówki recenzja

W trakcie czytania książki cały czas trzymała się mnie myśl, że jest to kontynuacja cyklu Freidy McFadden "Pomoc domowa". Podobieństwo Kit do Millie było uderzające, jeśli chodzi o cechy charakteru i częściowo doświadczenie życiowe postaci.

Lubię twórczość obu autorek, więc nie skrzywiło to mojego nastawienia, ani osądu.

Historia jest ukazana w dwóch przestrzeniach czasowych — przed morderstwem i po.
Kit Darling pracuje w firmie sprzątającej, która zajmuje się bogatymi domami. Kobieta jest zafiksowana na prześwietlaniu klientów. Sprząta, a następnie przeszukuje wszystkie zakamarki w poszukiwaniu brudów ze sfery prywatnej, najbardziej skrywanych tajemnic. W domu Jona Rittenberga i jego żony Daisy dokopuje się do informacji, które otwierają w Kit zabliźnione traumy. Terapią ma być pisanie pamiętnika. Zapiski z niego są osobnymi rozdziałami powieści. Te wydarzenia opisują kilka tygodni poprzedzających niejednoznaczne morderstwo w domu Va­nes­sy i Ha­ru­to North. Ich dobiegająca dziewięćdziesiątki sąsiadka zaalarmowała policję, gdyż zauważyła niepokojące zdarzenie w Szklanym Domu. Sier­żant Mal­lo­ry Van zastaje w nim puste miejsce zbrodni. Zwłoki ofiar musiały zostać ukryte przez sprawcę. Ostatnie osoby, które odwiedziły Vanessę i Ha­ru­to, to Rittenbergowie.

Rysy psychologiczne postaci zostały wykreowane z największą precyzją. Miały nadane indywidualne charaktery, nie były kryształowe, ale ich motywacje były zrozumiałe. Choć fabularnie znalazło się w historii kilka luk, naciągniętych wydarzeń, to doskonałe profile psychologiczne bohaterów wypełniły braki.

Historia była ciekawa, ale nie innowacyjna. Podobnych motywów było już wiele, dlatego dla mnie intryga była przewidywalna.

Na tle innych powieści autorki, które czytałam, ta powieść wypadła nieźle, ale do efektu, który wywołał we mnie thriller "Nasze idealne małżeństwo" sporo brakowało.