Gad. Spowiedź klawisza recenzja

Teraz każdy się spowiada. Spowiadają się gangsterzy mitomani, ich żony, lekarze, grabarze, politycy, bankierzy, dilerzy i sportowcy. Pół biedy gdyby ta spowiedź odbywała się po bożemu, sam na sam z kapłanem (tu wstawić religię) i została objęta tajemnicą przewidzianą na taką okoliczność, ale nie. Panie i panowie spowiadają się dziennikarzom, a ci z kolei bezczelnie i zdaje się, że też bezkrytycznie, te wynurzenia zapisują, by potem wydać je w formie książek ku zadowoleniu (lub nie) czytelnika. Dlatego też z lekką nutką powątpiewania i daleko idącą ostrożnością, podchodziłem do spowiedzi kolejnej grupy zawodowej - Spowiedzi klawisza autorstwa Pawła Kapusty, czyli w wielkim skrócie opowieści o trudach pracy za murami zakładu karnego. 

Gad to świetna książka, mocna, dająca czytelnikowi pełen zakres emocji od smutku, przez oburzenie, (bez)nadzieję i radość (tej ostatniej jest najmniej). Paweł Kapusta ma to coś, co odróżnia prawdziwego reportera od człowieka, który myśli, że aby napisać dobry tekst wystarczy posiedzieć trochę w bibliotece a potem pojechać na Erasmusa do Bukaresztu czy innego Teheranu, by tam pobujać się z innymi niezrozumianymi zachodniego świata. Kapusta woli ze swoim bohaterem walnąć browar, zapalić fajka, posłuchać i zapisać co im leży na wątrobie. Własne wnioski autora? Są, ale bardziej daje się wygadać funkcjonariuszom Służby Więziennej, bo to oni są bohaterami, ich emocje i wypomnienia opisuje, nie swoje. 

A historie są naprawdę różne. Jest o wzajemnych stosunkach Gada (klawisza) z panem osadzonym, o trudach służby na najróżniejszych oddziałach najróżniejszych zakładów karnych, o absurdach pracy w budżetówce (kto choć chwilę miał przyjemność pracy dla naszego państwa, ten tylko pokiwa głową ze zrozumieniem), o motywacjach i ich braku, a do tego masa anegdot z życia za kratami. Finalnie dostajemy pełny i wiarygodny obraz służby w kryminale, codziennego znoju tych ludzi, którzy poświęcili się niewdzięcznej robocie pilnowania innych ludzi. 

Gad to zdecydowanie największe czytelnicze zaskoczenie tego roku. Właściwie to najlepszy audiobook jaki w tym roku odsłuchałem i tylko jedna rzecz nie daje mi spokoju: czy Janusz Chabior tak świetnie wczuł się w rolę, czy po prostu słabo czyta ... tym niemniej bardzo polecam Gada, choć nie jest to lektura łatwa, lekka i przyjemna, to na pewno pełnokrwista i poruszająca.