Wira z Powstania recenzja

Spojrzeniu oczu dziewczyny z okładki nie sposób się oprzeć. "Wira z Powstania" opowiedziała swoje doświadczenia życiowe, podczas setek bardzo osobistych i pełnych emocji rozmów z synem Georgem.
O powstaniu warszawskim, o tym niezwykłym zrywie napisano już tysiące ksiażek, nakręcono wiele filmów, ale ta ksiażka broni sie autentycznością, narracją 1-osobową oraz powstańczą relacją dziewczyny, zaledwie kilkunastoletniej.
Dla mnie, niezwykłym obrazem, który zostanie z tej lektury są opisy czasu tuż po II wojnie światowej. Ani w szkole, ani w przeczytanych przeze mnie książkach nie spotkałam tych zagadnień. Wira po upadku powstania warszawskiego trafiła do Niemiec, gdzie do 1948 przebywała w obozie jenieckim. Opowiada czytelnikowi z wielkim bólem i strachem o tamtych, niepewnych dniach, kiedy po stracie najbliższych - mamy i siostry- wiedziała, że nie ma do kogo w Polsce wracać. Na szczęście, to przez co przeszła kilkunastoletnia Wira nie zmieniło jej psychiki. Potrafiła rozpocząć nowe życie, w obcym kraju stworzyć szcześliwą rodzinę, pozostać kobietą pełną zaangażowania i mającą, mimo wszystko kontakt z ojczyzną. Pomimo wielu niechęci oraz jakże wymownych słow, które często słyszała:

Myślę, że dzięki tym wspomnieniom możemy docenić czas pokoju i wolność. Niewiarygodny wydaje się fakt odbudowania z tak wielkich zniszczeń Warszawy-naszej stolicy.
Ksiażkę czyta się bardzo dobrze. Egzemplarz odnalazłam na półce bookcrossingowej podczas wakacji. Jeśli macie wątpliwowści czy była to odpowiednia lektura na lato, odpowiem: "Zdecydowanie, tak!". Uważam, że nigdy dość poznawania historii ojczyzny, a ta historia opowiedziana jest wprost z serca".
Wspomnienia uzupełniają czarno-białe fotografie, zarówno z prywatnego archiwum, jak i wypożyczone z Muzeum Powstania Warszawskiego.
Na koniec zacytuję, jakże znamienne słowa syna Georga:

Rekomenduję!