Wira z Powstania recenzja

Nie byłam pewna co do zakupu tej książki. Nigdy nie czytałam jeszcze takiego pamiętnika oczami naocznego świadka Powstania Warszawskiego. Oczekiwałam od niej właśnie nie tylko suchej wiedzy historycznej, ale subiektywnej oceny sytuacji jak miała miejsce w 1944 r.

Najpierw urzekło mnie to, że opisane wydarzenia są w kolejności chronologicznej; od wczesnego dzieciństwa Danuty Szlachetko aż do późnej starości. Wszystko jest dokładnie opisane. Bohaterka wtrąca fakty historyczne, ważne daty oraz wyraża swoje zdanie na temat powstania. Jest ona naprawdę niezwykłą osobą, twardą i silną kobietą. Straciła matkę, ojca i siostrę, ale mimo to chciała walczyć i nieść pomoc ofiarom zmagań o odzyskanie wolności.

Mogę powiedzieć, że po lekturze tego dzieła na pewno więcej wyniosłam niż z jakiejkolwiek lekcji historii. Ukształtował się mój pogląd na te wydarzenia, a także zrozumiałam w pełni dlaczego i po co wybuchło Powstanie Warszawskie. Do tej pory moja wiedza ograniczała się do daty rozpoczęcia całego wydarzenia, czyli 1 sierpnia, godzina 17.00.

Myślę, iż każdy Polak powinien przeczytać w swoim życiu, choć jedną taką publikację, naprawdę warto. Tym bardziej, że nie jest ona nudna, ale wciąga jak znakomity thriller czy romans.

Ten utwór przede wszystkim dał mi do myślenia, jak ciężko było żyć w wojennej Polsce. Ile ludzi musiało się nacierpieć, zginąć, abyśmy żyli w wolnej ojczyźnie. Niektórzy zdołali przeżyć, ale mimo to stracili najbliższe im osoby. Sama ,,Wira" wspomina, że po stracie rodziców i siostry miała taką pustkę w sercu, mimo tego iż wyszła za mąż i miała dwóch synów to nic w stanie nie było zastąpić tak dużej straty.

Czasami narzekamy, chcemy wyjechać z Polski, bo jest nam źle, ale wtedy należy przypomnieć sobie, że powstańcy warszawscy nie wyjechali, nie stchórzyli lecz walczyli do końca.

Dodam jeszcze, że w książce znajdują się fotografie, więc czytając ją możemy zerkać na nie i wyobrażać sobie grozę tamtych dni.

Jak powiedziała sama Danuta Szlachetko: ,,Powstanie warszawskie towarzyszyło mi każdego dnia dorosłego życia. Tyle wiary i nadziei pogrzebały ruiny mego rodzinnego miasta. Z perspektywy siedemdziesięciu lat moja opinia niewiele się zmieniła. Wiem, że powstanie było potrzebne".