Dziewczyny w przestworzach recenzja

Autorka przedstawia losy niezwykłych kobiet, które podczas II wojny światowej służyły w lotnictwie, przygotowując się do obrony kraju. Książka inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami.

Audrey Coltrane zawsze chciała latać. Dlatego kiedy rozpoczęła się wojna w Europie, bez wahania została instruktorem pilotów wojskowych na Hawajach. Jest 1941 rok. Audrey całymi dniami oddaje się swojej pasji, czyli lataniu, w wolnych chwilach bawi się z przyjaciółkami, również pilotkami i choć nie ma czasu na romanse, nie potrafi się oprzeć niezwykle pociągającemu porucznikowi Jamesowi Hartowi.
Gdy w pewnego dnia japońskie bombowce zrównują wyspę z ziemią, widok cierpienia i strata tak bliskich jej osób powodują, że
wkrótce dołącza do korpusu kobiet pilotek.

„Dziewczyny w przestworzach” to niezwykle piękna i wyruszająca historia cichego bohaterstwa i odwagi, pasji, jaką jest latanie, przyjaźni i porozumienia dusz.

Zachwycił mnie klimat tej książki, niezwykle subtelny i delikatny, a kiedy trzeba chwytający za gardło. Nie mam większych zastrzeżeń, choć spodziewałam się więcej faktów, a mniej fikcji oraz więcej wydarzeń wojennych, a tych nie otrzymałam prawie wcale.
Język, którym operuje pisarka, jest po prostu piękny, a sama lektura sprawiła mi dużo przyjemności, choć były momenty, gdy odrobinę się dłużyła.

Urzekła mnie kreacja dwójki głównych bohaterów i relacje między nimi.
Audrey i porucznik Hart, stają się sobie coraz bliżsi, choć przecież nie tego szukali. Pragną spełniać marzenia, latać, zwiedzać świat. Mimo to pasują do siebie niczym dwie połówki jabłka i nic nie mogą poradzić na rodzące się między nimi uczucie. Wspaniale było w tym uczestniczyć, będąc cichym obserwatorem narodzin miłości i prawdziwej przyjaźni. Cały ten proces został niezwykle subtelnie przedstawiony.

Na końcu książki znajduje się ciekawy wywiad z autorką, przede wszystkim traktujący o kulisach powstania tej powieści.

"Ileż osób pochłonęła ta wojna... Młodych, starych, winnych i niewinnych. Głównie tych ostatnich. Śmierć zbierała swoje żniwo na sześciu kontynentach i wszystkich oceanach, powietrzna nie wspominając. Nikogo nie oszczędziła, zachłannymi paluchami zniszczenia i smutku dosięgnęła niemal każdego w ten czy inny sposób, odbierając członka rodziny, znajomego lub sąsiada. Żałoba stała się dominującym uczuciem na świecie, nakryła go niczym całun, spowijając mrokiem nasze dni i dławiąc resztki nadziei".