Dobrze, że jesteś recenzja

Najpierw trzeba przywyknąć do specyficznie tkanej fabuły, wyłaniającej się ze skrawków. Fragmentaryczność, w której poznaje się myśli bohaterki, listy rzucające światło na przeszłość daje poczucie chaosu. I nie zmienia się się to po sam koniec opowieści.
W warstwie językowej subtelny spokój, obrazowość, momentami lirycznie, co raczej na plus.Jednak język prozy ubrany w tak liczne metafory przestaje być wyrazisty. Słowa nie mogą zagłuszać sensu wypowiedzi, bo wtedy staja się pustym ozdobnikiem. Bez jasnego przekazu gubi się to, co pisarka miała na myśli, a przeczytałam tekst dwa razy. Przypowieści mają zapewne budować głębszą warstwę tego, co odczuwa narratorka, maja przybliżyć obraz czytającemu, ale równie dobrze mogą odwracać uwagę od głównego przesłania utworu.

"Dobrze,że jesteś" to około 140 stron treści zasadniczej. I znów, nie nazwałabym tego powieścią, ale iluzją złożoną z cytatów, definicji pojęć, do tego stopnia dalece posunięte, że są podane strony internetowe odwołujące się do treści (która przestaje być treścią tylko Sawickiej), nie wiadomo po co. Wkrada się moralizatorski ton oraz rodzaj psychologicznego dyskursu.

A treść, czego dotyczy treść? To, jak z zacięciem psychologa, Autorka postrzega przemoc w rodzinie. Najpierw opisane zdarzenia dotykają bezpośrednio dziecka, potem gdy staje się dojrzałą jednostką, opis podany z punktu widzenia maltretowanej kobiety. Porównuje ona jak widziała to samo w domu rodzinnym i nie mogła pogodzić się z biernością matki na agresje ze strony ojca, a teraz sama będąc dorosłą powiela te schematy we własnym związku. Oczywiście wszystko jest tłumaczone nabytą osobowością borderline, bo kto się wychowuje w dysfunkcyjnej rodzinie inaczej postrzega rzeczywistość i inaczej radzi sobie z uczuciami (albo raczej nie radzi sobie w strefie emocjonalnej).
Wszystko pięknie, tylko dlaczego zamiast powieści dostajemy pseudo psychologiczne mądrości, naukowy punkt odniesienia do sytuacji codziennych, regułki zamiast realnych uczuć i przeżyć, gdzie najbardziej przemawiają do wyobraźni fragmenty dziennika Korneli?
Czy to nadal można nazwać beletrystyką, jeśli mamy do czynienia z bliżej nieokreślonym tworem kompilacji pamiętnikarstwa, rozprawy, rysu zagadnień psychologicznych i sama nie wiem czego jeszcze?

Na koniec. Nie rozumiem dlaczego książka zaczyna się od przytoczenia kilku stron myśli czytelników na temat pisarstwa pani Sawickiej. Jeśli od tego zaczyna się wypełnianie stron czyjejś książki to dla mnie jak postawienie wykrzyknika: czyżby aż tak miało być kiepsko w treści, że trzeba powieść wzbogacać cudzymi opiniami? A z kolei po treści właściwej dostajemy trochę wierszy - prawdopodobnie tak jak cytaty do rozdziałów, tak całe strofy są autorstwa Kai Kowalewskiej. Do tego dochodzą artykuły na temat borderline, toksycznych związków, manipulacji, symptomy DDA - tu już nie wiadomo czyje i skąd, ale widać pasowały Autorce do konceptu.

Po tych wszystkich wypełniaczach zastanawiam się co chciała Sawicka osiągnąć przy pomocy głównego tekstu. To miała być dramatyczna opowieść o losach miotającej się bohaterki, stricte beletrystyczna, czy rozprawa na temat psychologicznych uwarunkować jednostki wywodzącej się z rodziny dysfunkcyjnej?
Uznam,ze nie zrozumiałam zamysłu autorki i nie ocenie za pomocą gwiazdek. Gdybym miała szersze spektrum na twórczość Moniki Sawickiej to co innego, bo byłyby porównania pomiędzy różnymi jej pracami, a tak czuję, że się nie odnajduję zupełnie w tego typu treści.