Dom z kamienia recenzja

Niech Was nie zmyli sielankowa okładka tej powieści, bo do sielanki tu troche brakuje. Mówią, nie buduj domu na piasku, bo runie, a tytułowy kamień? Wydaje się byc solidny, trwały, dający bezpieczeństwo. Bo taki powinien być dom, zwłaszcza dla dzieci.
Bohaterka powieści Hanka pracuje w szkole jako woźna. Lubi swoją pracę, choć w ten sposób nigdy nie zrealizuje swoich marzeń. A marzy aby wydać swoją książkę. Od dawna pisze do szuflady i jest to dla niej odskocznia i od pracy w szkole i od męża alkoholika. Adam dobry fachowiec budowlaniec najcześciej pracuje poza miejscem zamieszkania, ale gdy wraca dla swoich bliskich wcale nie jest wyczekiwanym członkiem rodziny. Hanka i dzieci zawsze z obawą oczekują na zakończenie kolejnego projektu i niestety na zimę, bo ojciec jest wtedy w domu.
I pewnie taka sytuacja ciągnęła by się jeszcze długo, gdyby nie to, że Adam podniósł rękę na dzieci. To przeważyło szalę. Hanka decyduje się na zmianę swojego życia. Na szczęście ma wokoł siebie przyjaciół, a właściwie przyjaciołki - Reginę bibliotekarkę. Monikę, nauczycielkę wf w szkole oraz Lucynę, która po latach wraca do Zielonego Kamienia.
Powieść ta trzyma w napięcieu od pierwszej do ostatniej strony. Zaczyna się powoli, budując całą akcję, pokazując bohaterki w ich naturalnym środowisku. Porusza bardzo ważną problematykę tak częśto jeszcze chowaną pod dywan w wielu środowiskach, domach rodzinnych, jakim jest alkoholizm jednego z członków rodziny. Wciąż pokutuje myślenie, że ciezko pracujacy ojciec ma prawo odreagować trudy wyjpijając piwko lub dwa. O ile szkodzi w ten sposob tylko sobie, to jeszcze pół biedy, ale gdy cierpi żona lub dzieci, to już nie powinien byc problem tylko tej rodziny.
Kolejnym ważnym i także wciąż jeszcze krytym jest mobbing w miejscu pracy lub jeszcze gorsza wersja molestowanie. I ta tematyka gości w powiesci, tym razem w szkole. Trudny do udowodnienia, bo pojawia sie zawsze zarzut o prowokacynych dzialaniach kobiet. Ale nigdy ofiara nie powinna byc pozostawiona sama sobie.
Książka ta to nie tylko dramaty, trudne sytuacje, to przede wszystkim piękna historia o mocy kobiecej przyjaźni, o widzeniu więcej niż swój czubek nosa, o solidarności w kłopotach, a takze o pięknej matczynej miłości. I prawdę mówiąc niespełna 700 stron mija zupełnie niepostrzeżenie.