(Nie)młodość. Czy kobiecość ma termin ważności? recenzja

Mowią "starość nie radość, młodość nie wieczność". Coś w tym jest. Póki jesteśmy młodzi, wydaje się nam, że zawojujemy świat i nie ma dla nas żadnych przeszkód.
Podobnie myślała bohaterka powieści Marta. Własny zakład kosmetyczny, klientki pieniądze i przyjaciółka z ktorą to wszystko dzieliła - czego chcieć więcej. Do momentu, gdy z dnia na dzień Marta zostaje bez pracy, bo przyjaciółka zostawia ją na lodzie.
Druga strona medalu to Klarysa, nobliwa starsza pani, która mocno zakorzeniła się juz w jesieni życia. Jej problemem jest coraz większa zależność od innych, a w konsekwencji konieczność zamieszkania w domu seniora.
Ten to właśnie dom łączy dwie bohaterki, o tak różnych wobec życia oczekiwaniach.
Klarysa nie może odnaleźć się wśród lokatorów domu, a Marta, która zatrudnia się tam jako opiekunka nie może wczuć się w to środowisko.
Autorka niesamowicie żongluje emocjami czytelnika, pokazując oczekiwania dwoch różnych kobiet. Z jednej strony świat osób starszych, schorowanych skazanych na pomoc innych. Bez fajerwerków, bez świata internetu, bez ciągłego lansu i chyba już bez oczekiwań wobec życia. takie powolne umieranie za życia. Z drugiej strony pogoń za byciem na topie, pieniądzem, karierą. Zderzenie tych dwóch światów wydaje się być skazane na porażkę, bo co mogą sobie tak naprawdę zaoferować.
Słusznie autorka podkreśliła, że przywyczailiśmy się do traktowania osob starszych jako bezwolne kukiełki, którym wystarczy dać kredki, kolorowankę, może jeszcze krzyżówkę, zadeptane kapcie i koc na kolana. A przecież oni też mają swoje marzenia, chcą pięknie wyglądać, chcą by młodzi korzystali z ich doświadczenia, mają tyle do zaoferowania.
Dla Marty początkowo to także jest szok. No jak to, to nie kapcie, nie kocyk? Jej też trudno wyjść poza stereotypy, ale warto się przełamać i dostrzec w starszych osobach coś wiecej niż berecik i laskę.
Piękna powieść z mocno brzmiącym przesłaniem : każdy będzie starym, czy tego chce czy nie i od nas już zależy czy będziemy umieli zostawić sobie jakieś marzenia na starosć.