Przerwane śledztwo recenzja

„Przerwane śledztwo” Pana Jacka Krakowskiego to moja pierwsza przygoda zarówno z tym autorem, jak i całą serią określaną mianem SUPER KRYMINAŁ. Lubię polską literaturę, lubię kryminały, dlatego ciekawa byłam, czy moje dziewicze zetknięcie się z tym tematem będzie pozytywne...

Jak się dowiedziałam, Jacek Krakowski to absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, do tego poeta, prozaik, autor utworów dla dzieci i młodzieży, krytyk muzyczny oraz autor scenariuszy filmów animowanych dla Se-Ma-Fora. Oprócz wspomnianej wcześniej książki, napisał m.in. „Nikomu nic nie mów”, „Postrach-Zdrój” cz też „Zgubne dziedzictwo”.

Ale wracając do „Przerwanego śledztwa”... Akcja toczy się w teraźniejszości, natomiast pełno w niej wspomnień, sięgania w przeszłość, odgrzebywania starych, dawno już zapomnianych spraw...

Mamy rok1967, upalny czerwiec. Ktoś wydaje obiad na czyjąś cześć, ktoś wszczyna bójkę, ktoś inny ginie. Podejrzenia, niechlubna przeszłość, dowody – to wszystko wskazuje na Stanisława, który podobno zabija jednego z młodzieńców ucztujących wraz z nim jego powrót z wojny. Jak się później dowiadujemy, nie wszystko było tak, jak się mogło w ówczesnym okresie wydawać. Zbyt dużo emocji, zbyt dużo kłamstw, to wszystko prowadziło do tragedii. Po latach okazuje się, że ilu świadków, tyle wersji wydarzeń. Im bardziej ktoś związany ze zmarłym bądź potencjalnym mordercą, tym więcej historii owianych jest ciszą.

Mijają lata. Kiedy młoda policjantka Laura dostaje zlecenie od syna Stanisława, by po tak długim czasie wyjaśnić cała sprawę, a konkretniej oczyścić jego krewniaka z zarzutów, zaczyna się zaskakująca podróż w czasie. Wracają wspomnienia, tłumione żale, a także często kompromitujące sekrety. I chcąc nie chcąc, kobieta wciąga się w wir pracy, próbując odkryć, jak było na prawdę. W końcu jej się to udaje, ku zaskoczeniu czytelnika, jak i zapewne samej bohaterki...

Ogólnie czytało mi się długo i ciężko. Książka nie przypadła mi do gustu, za dużo w niej niewiadomych, a mnogość romansów i małżeństw m.in. brata z siostra przyrodnią, dorównuje niemal „Modzie na sukces”... Gdybym chciała się połapać, musiałabym zacząć na osobnej kartce rysować kto z kim... A i wtedy mogłabym mieć trudność z połapaniem się. Podobnie sytuacja wygląda z potomstwem. Po lekturze dochodzę do wniosku, że wieś Skamielino to była jedna, wielka, nie do końca kochająca się rodzina.

Moim zdaniem, książka nie zasłużyła na miano SUPER KRYMINAŁU. Teraz uważniej przeczytam recenzje, zanim sięgnę po tego typu pozycje.