Open. An Autobiography recenzja

 Andre Agassi nienawidzi tenisa.
 Andre Agassi, człowiek, który wygrał wszystko, co było do wygrania w tenisowym świecie, człowiek, który dzięki tenisowi miał sławę, pieniądze i miłość pięknych kobiet nienawidzi tenisa. Takim stwierdzeniem praktycznie zaczyna swoją autobiografię - że nienawidzi sportu, który dał mu wszystko co można sobie wymarzyć. 
 
 Dalej jest jeszcze lepiej.
 Zacznę od tego, że załapałem się jedynie na koniec jego kariery i nie pamiętam go z kortu. Po książkę sięgnąłem dlatego, że przeczytałem wiele pochlebnych opinii na jej temat, i akurat ebook był w promocji to kupiłem i nie żałuję, bo Agassi ma historię godną hollywoodzkiej ekranizacji i to takiej oscarowej. Niby typowo amerykańska droga na szczyt, od zera do bohatera – jest wielki przeciwnik, istne nemezis, w postaci Pete Samprasa, z którym nasz bohater przeważnie przegrywał i jest Brooke Shields, jest dołek kariery i powrót na szczyt jako weteran, na którego nikt nie stawiał – ta historia z czysto literackiego punktu widzenia jest bombowa! (i do tego jak spisana).
 
 Agassi całą książkę podkreśla, że podczas kariery starał się otaczać jak najlepszymi ludźmi i bardzo dobrze, że trzymał się tej zasady również podczas pisania swojej biografii, bo J. R. Moehringer, jego duch, spisał się wzorowo. Książka jest świetnie napisana, czyta się ją jak najlepszą powieść, ale co ważniejsze, Agassi wydaje się być szczery w swoich przemyśleniach – o tenisie, miłości i łysieniu i fakt, że tenisista tak otwiera się przed czytelnikami sprawia, że nie sposób go nie lubić i nie kibicować mu w trudnych chwilach. 
 
 Polecam każdemu fanowi dobrej książki. 
 
 P.S: w necie można znaleźć fajny artykuł z NY Timesa, o tym jak panowie współpracowali przy jej tworzeniu polecam!