Lśnienie recenzja

Stephen King słynie z tego, że nie jest zadowolony z filmowych adaptacji swoich książek. Jest to bardzo ciekawe zważywszy na fakt, że mnóstwo osób na całym świecie uważa, iż te filmy są od książek po prostu lepsze. Czyżby King był zazdrosny?

Inna rzecz, z jakiej słynie pisarz to wodolejstwo. Jego książki są stanowczo za grube w stosunku do treści, jaką realnie prezentują. "Lśnienie" nie jest wyjątkiem. Autor wchodzi bardzo głęboko w struktury psychologiczne postaci, co jednak nie współgra z tym, czym ta książka rzeczywiście jest - horrorem dla masowego odbiorcy. Stanley Kubrick nawet nie próbował popełniać błędu pisarza i ograniczył swój film do prostoty opowiadanej historii, skupiając się bardziej na klimacie, aniżeli na motywacji bohaterów. Pod tym względem fabuła filmu przypomina budowę cepa. Widać to na samym początku, gdzie scenki obyczajowe są skrócone do minimum i są dosyć sztuczne zupełnie tak, jakby reżyserowi śpieszyło się do sedna sprawy. W książce natomiast owe sedno sprawy zaczyna pojawiać się po wielu wielu stronach ględzenia o tym, jak działa hotelowy boiler oraz jaką to ciężką przeprawę psychologiczną ma za sobą Jack. King ewidentnie kierował się w stronę horroru z ambicjami, ale nie podołał temu zbytnio.

Dlatego rzesza ludzi na świecie zakochała się w filmie Kubricka, gdzie wspomniany już klimat dominuje nad fabularnym pitu pitu. Zupełnie odwrotnie, jak u Kinga. Klimat, jaki powinien był wypłynąć z książki rozpuszcza się gdzieś w owym pitu pitu i  zaczyna wybrzmiewać dopiero głęboko w drugiej połowie (moja kopia ma ponad 500 stron). Nie tego oczekuję od mistrza grozy i szczerze mówiąc trudno mi zrozumieć tak szeroki fenomen książkowego "Lśnienia", aczkolwiek z pewnych źródeł wiem, że wielu czytelników bez ogródek kartkuje Kinga póki nie zacznie dziać się coś ciekawego.