Despite Your (im)perfections recenzja

Kocham tą trylogię absolutnie całym sercem. Te historie zostaną ze mną na zawsze Końcówka mimo wszystko złamała mi serce, Chase'a i Josephin pokochałam już po pierwszej części i kocham tę wzruszająca historię.

Trzeci tom trylogii "Flawless" tym razem nie opowiada o Josephine i Chasie, ale następnym pokoleniu opowiada historię córki Josephine o imieniu Destiny, która marzy o tym, aby przeżyć równie romantyczne uczucie jak jej rodzic.

Mogę powiedzieć, że to książka, na której wylejecie wszystkie swoje łzy. Z resztą tak jak w poprzednich tomach.

Historia Destiny Sanderson i Alfiego Colemana niesamowicie chwyciła mnie za serce. Jeszcze zanim zaczęłam ją czytać wiedziałam, że ją pokocham bo słyszałam mnóstwo opinii oraz troszkę spoilerów.

Destiny i Alfie od zawsze byli nierozłączni. Potem przez pewne wydarzenie ich relacja się rozpadła i dopiero, gdy są zmuszeni razem zamieszkać ich przyjaźń rodzi się na nowo i ich relacja .

Oprócz tej pary śledzimy dalsze losy bohaterów takich jak Josie i Chase oraz Archer i Camille. Cieszę się, że mogłam zobaczyć jak potoczyła się ich historia i co musieli przejść. (Camilla umiera w tym tomie i zostawia męża i syna . Syn załamuje się ale Destiny pomaga się mu pozbierać)

Dowiadujemy się też że Josie była w drugiej ciąży lecz niestety poroniła przez co bardzo często opuszcza dom i jeździ na grub nienarodzonego dziecka

Niestety pod koniec książki Josephin umiera a Chase'a dalej żyje i nie zapomina o niej dwa lata po jej śmierci Dalej robi dla niej kawę . Przychodzi również na jej grób i opowiada jej ich historię
" Opowiedz mi naszą historię Chase opowiedz mi ją jeszcze raz. Przypomnij mi naszą przeszłość jeśli ją zapomnę. Obiecaj mi,obiecaj tak ,jak kiedyś obiecałeś że znowu się spotkamy "

Mogę powiedzieć, że w pewien sposób nienawidzę i kocham tę książkę. Za to ile na niej płakałam. Czytałam kilka razy te same sceny, a mój płacz zamiast się zmniejszać, jeszcze bardziej się powiększał. Ale to tylko pokazuje, jaka ta książka jest świetna. I nie mógłbym jej nazwać smutną. Bo mimo tych łez, myślę, że mogłabym przeżyć historię jaką mieli bohaterowie. Bo nie była ona smutna, ale prawdziwa.
I każdemu życzę takiej miłość