Defekt pamięci recenzja

Sięgając po książkę „Defekt pamięci” Krzysztofa Bieleckiego nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie znałam wcześniejszego dorobku literackiego autora. Jednak krótki opis fabuły na końcu książki zaciekawił mnie. Spodziewałam się wciągającej powieści, którą przeczytam w jeden wieczór. Niestety się rozczarowałam, ale o tym później.

Kiedy Kool Autobee, pracownik biurowy, słyszy w wiadomościach informacje o różnego rodzaju wypadkach, podświadomie wie, że to ma związek z jego osobą. Jedno z wcześniejszych, dziwnych wydarzeń, jakie spotkało Kolla, pozwalało mu sądzić, że te wszystkie katastrofy to jego wina, a jedynym sposobem aby temu zapobiec jest.. wyrabianie codziennej normy pisania tekstu. Na początku są to dwie strony. Ale z czasem tak zwany Motywator wymaga więcej i więcej…

Powieść naprawdę zapowiadała się ciekawie. Początek wciągnął mnie, ale z każdą stroną coraz gorzej się czytało. Wydarzenia, jak dla mnie następowały zbyt szybko, wskutek czego czytelnik zaczyna się gubić w wątkach, które są coraz bardziej absurdalne i, fakt, na pewno zaskakujące. To jest plus tej książki – zwroty akcji są nieprzewidywalne i sam koniec dla mnie był niespodziewany. Ale to za mało. Brakowało mi tutaj spójności między wydarzeniami. Autor przeskakuje z jednego wydarzenia do drugiego, wtrącając rozdziały, które wydawałoby się zostały wzięte z kosmosu. Chociaż pod koniec powieści wszystkie wątki się zazębiają i mają swoje wyjaśnienie, pozostaje niesmak.

Ja czytając „Defekt pamięci” po prostu się męczyłam. Ale może to dlatego, że nie przepadam za literaturą absurdu, bo właśnie między innymi do takiego gatunku zaliczyłabym książkę Bieleckiego. Nigdy nie byłam fanką science-fiction, bo wydaje mi się, że i takie elementy są w powieści. Czytając miałam skojarzenie z twórczością Stanisława Lema, choć mogę się mylić. Za nim też nigdy nie przepadałam. Być może to tylko moje uprzedzenia do tego typu książek, ale nie polecam.