Defekt recenzja

No to ze mnie autorka zadrwiła, zrobiła w balona, wyprowadziła w pole aż miło.

Melancholijna Liwia miała nieskomplikowane życie u boku męża Ariela i syna Doriana. Jednak harmonia znika jak bańka mydlana. Teraz kobieta walczy z przeznaczeniem, które już się wydarzyło, z nieuniknionymi wydarzeniami, które doprowadziły do śmierci jej męża. Wojuje z traumą we śnie i na jawie, prowadzi nierówna grę o spokój i bezpieczeństwo swoje i dziecka. Świat, który pieczołowicie odbudowywała po śmierci męża, zaczyna się burzyć, gdy dopadają ją wizje. Jednak nie mamy pewności, czy jest to efekt psychozy, czy ktoś ją próbuje wepchnąć w czeluście szaleństwa. Jej matka straciła po­czu­cie rze­czy­wi­sto­ści, a relacje Liwii z ojcem, znanym miliarderem, który uważał ją za błąd również przysporzyły ogromnego zawodu, od którego kobieta nie może się uwolnić. Martwi się by Dorian nie odziedziczył jej defektu wynikającego z braku ojca. Jedynie kolega po fachu Ariela, policjant Krystian nie widzi w niej zimnej, wyniosłej osoby, nie potrafiącej okazywać cierpienia.

Rysy psychologiczne postaci były wiarygodne i pieczołowicie utkane. Akcja prowadzona jest pierwszoosobowo w czasie teraźniejszym oraz przeszłym w formie wspomnień Liwii. Byłam skonsternowana, nie wiedziałam co z wydarzeń dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni bohaterki. Zdezorientowanie towarzyszyło do końca.

Cała fabuła została owiana mrokiem, nasączona tajemniczością, niepokojem i ogromem bólu bohaterki.

Tytuł odnosi się do defektu, a nawet defektów, którymi jest obdarzona bohaterka. Właściwie pozostałe postacie też je posiadają, ale tylko Liwia jest ich świadoma. Jednak jej skaza nie musi być schorzeniem genetycznym, a nabyta w wyniku różnych splotów wydarzeń. Ciekawym było też zastosowanie przez autorkę symboliki oplatającego bohaterkę węża.

A zakończenie? Miałam trzy hipotezy rozwoju wydarzeń. Mimo, że finalnie jedna się potwierdziła, to w trakcie czytania wielokrotnie zmieniałam zdanie. W klasyczny sposób zostałam wodzona za nos, prowadzona od jednego tropu do drugiego, by co chwilę przechylać szale podejrzeń w którąś stronę.

Niestety tekst jest wydawniczo niedopracowany, zawierający całe mnóstwo literówek.