Decimus Fate i Rzeźnik z Guile recenzja

Drugie tomy cykli fantasy zazwyczaj ujawniają większość problemów warsztatowych autorki/autora i często składają się z wypełniaczy fabularnych, do niczego niepotrzebnych wędrówek po mapie albo mało atrakcyjnych dla czytelniczek i czytelników wątków pobocznych. Nie inaczej jest w tym przypadku. Historia Decimusa Fate, jego gospodyni i wiedźmy Motiny oraz kumpla zwanego Opiekunem zaczęła się obiecująco w pierwszym tomie cyklu, chociaż trzeba zaznaczyć, że obietnice te nie były zbyt ambitne. Tym niemniej, była to zwarta i sensownie skonstruowana przygodowa historia, która dało się przeczytać z przyjemnością a nawet zainteresowaniem, sprawnie przewracając kartki i zmierzając do przyzwoicie domykającej główne wątki kulminacji. Zawierała ona co prawda znaczną liczbę wzmianek, sugerujących znacznie szersze plany autora na przyszłość, ale nie wpływało to na spójność całości.

"Decimus Fate i rzeźnik z Guile" jest ewidentnie pierwszą próbą wdrożenia tych szerszych planów w życie. Niestety, jest to próba kuriozalna i ujawniająca, w moim przekonaniu, wielość niedostatków warsztatowych P. Flannery'ego. Początkowe wrażenie, że fabuła skoncentruje się na kolejnym, magicznie wspomaganym dochodzeniu tytułowego bohatera w sprawie zabójstwa młodej szlachcianki, szybko znika, gdy rozwiązanie zagadki poznajemy od razu w początkowych rozdziałach a autor zaczyna kolejny zagadkowy wątek z tytułowym Rzeźnikiem, którego rzekoma tajemnica rozwiązuje się nagle w połowie książki. Autor najwyraźniej pogubił się całkowicie w konstrukcji fabuły, usiłując równocześnie wprowadzić osobne wątki (historia Izaaka) budujące tło całego cyklu i (być może) zyskujące na istotności w kolejnych tomach. W efekcie otrzymujemy koślawo skonstruowaną powieść przygodową bez żadnego napięcia czy kulminacji (albo raczej z serią coraz bardziej rozczarowujących kulminacji), z cudownym rozwiązaniami pojawiającymi się znikąd, mnóstwem wypełniaczy (jak choćby pozbawione jakiegokolwiek znaczenia i zakończenia historie alchemika i demonicznego ogara) i niekonsekwencji (poziom umiejętności Opiekuna wzrasta najwyraźniej wykładniczo w kilka godzin pomiędzy dwiema walkami). Autor ewidentnie nie jest w stanie połączyć sensownie głównego (?) tematu całego cyklu z historiami stanowiącymi treść drugiego tomu, przez co całość cyklu wydaje się na razie (?) mało interesująca i wtórna (przeżuty na trociny w literaturze fantasy konflikt dwóch czarodziejów). Równocześnie książka traci niemal wszystkie atuty, które czyniły pierwszy tom atrakcyjnym, przygodowym czytadłem i stanowi chaotyczną plątaninę wątków, których głównym celem jest chyba zebranie drużyny postaci wspierających głównego bohatera. Naprawdę można to było zrobić lepiej i mam poważne obawy, że kolejne tomy tego cyklu zaprowadzą czytelniczki i czytelników na zupełne fabularne manowce. A sądząc z minimalnego progresu w fabule zajmie to kilkanaście tomów.