Jej sekret recenzja

Do względnie niedawna wieszałam psy na „Object of Attraction” równając cykl książek Bloom z poziomem morza, a częściej poniżej. Twierdziłam, że „Obiekty pożądania” to równia pochyła i zarzekałam, że tylko wielka siła mogłaby zmusić mnie, by ponownie brnąć przez kilometry błocka i mułu… Wielkiej sile starczyło raz machnąć mi przed nosem „Jej sekretem”, bym uległa ciekawości, jakżeż to tym razem...
Biorąc do ręki piąty tom OfA nie miałam względem książki wielkich oczekiwań. Bloom pokazała się jako pisarka mocno pospolita a jej książki banalne i chałowate. I tu zaskoczenie: Na teraz „Jej sekret” to najlepsza część ze wszystkich dotychczas wydanych! Bije na głowę niepokonanego dotąd „Banana” oraz sprawia, że głupawe i miałkie pod względem treści tomy pomiędzy są jeszcze bardziej durnowate i niegodne wzmianki. "Jej sekret" mimo ascetycznej oprawy jest równie soczysty w środku jak na zewnątrz. Smakowity i aromatyczny. Trochę słodkawy, trochę musujący, z lekka uderzający do głowy. Doskonała lektura na lato. Książka pochłonęła mnie całkowicie. Przeczytałam ją praktycznie jednym tchem i bez mrugnięcia okiem. Oderwałam od niej wzrok tylko raz, by na liczniku czytnika zarejestrować 78% przeczytanej treści (kiedy? jak?!?) i z pomrukiem zadowolenia (!) wrócić do lektury.
Ponieważ - nie do uwierzenia - „Jej sekret” nie ma w sobie nic z imbecylowatych klimatów pornosowatych jednoaktówek wcześniejszych tomów. To wdzięczna i całkiem zgrabnie skrojona opowiastka obyczajowa z elementami romansu, z porządnie rozbudowanym tłem i postaciami, z którymi łatwo się utożsamić. Ciepła, choć nie pozbawiona ostrych kantów wariacja na temat Kopciuszka i Bestii. Bez podtekstów, bez aluzji. Jest buc typu kartofel i dama na krawędzi, lecz dama stoi mocno na nogach a bucowi życie w osobie harpiowatej eks dotkliwie skopało miłość własną. Tu po raz kolejny zdumiało mnie, że de facto barani łeb, był zdolny przeprowadzić szejtańsko przebiegły plan pozbawienia gwiazdy przynależnej mu chwały. Ale zrobiła to, wiedźma jedna, by w finale dać się orżnąć jak dziecko. Nie mogło też zabraknąć Williama Chambersona (ech…!) Jednakże tym razem ogranicza on swoje popisy do niezbędnego minimum - akurat, by nadać akcji tempa i pchnąć ją naprzód nowym torem. Nie zaprzeczam, że książka ma swoje absurdy i niedociągnięcia, że miejscami jest naiwna i abstrakcyjna - lecz wszystko to mieści się w marginesie tolerancji, nie szkodząc a bardziej przydając smaczku.
Nie spodziewałam się, lecz bardzo mi się obecne wcielenie Bloom podoba.