Ostatnie zdjęcie recenzja

Nie sposób przejść obok tej lektury obojętnie. Szczególnie gdy tematem książki są naprawdę sprawy trudne, wręcz dla młodych ludzi mało zrozumiałe. Zacznijmy jednak po kolei.

Autorem Ostatniego zdjęcia jest Aldona Szczygieł, kulturoznawca, pedagog, która interesuje się fotografią, lubi miejsca, które mają w sobie pewną magię. Prowadzi własnego bloga, a niniejsza pozycja jest jej debiutem literackim. Debiutem bardzo udanym.

Na kartach powieści dla młodzieży poznajemy nastoletniego Franka, który mieszka w sierocińcu, który prowadzą siostry zakonne. Młody człowiek zastanawia się, dlaczego tu trafił. Jak przez mgłę pamięta ostatnie chwile ze swoją ukochaną babcią, która była dla niego wyjątkową osobą. Kobietą, która zawsze broniła go przez ojcem-tyranem i despotą, alkoholikiem, znęcającym się nad swoją rodziną.

Dla dziecka było to niezrozumiałe, że kochająca go osoba odprowadziła go do obcego domu, do obcych ludzi i tam go zostawiła. Teraz Franciszek próbuje sobie przypomnieć, gdzie mieszkał, kiedy babcia zabrała go od znienawidzonego ojca. Ma przebłyski pamięci, stara sobie wszystko przypomnieć i ruszyć na poszukiwania ukochanej osoby. Jednak nie jest to takie proste. Siostry, a przede wszystkim matka przełożona nie chce zdradzić adresu pani Zofii, bo tak miała ona na imię.

Czy Francesco (tak nazywała go jedna z sióstr, Polka, która wróciła do kraju z włoskiego zakonu, gdzie przebywała pewien czas), znajdzie pomoc życzliwych mu osób i odnajdzie babcię? Kto w tym mu pomoże i jak będzie wyglądało ich spotkanie?

Autorka porusza w powieści problem, jakim jest Alzheimer, który dopada starsze osoby. Możecie się domyślać, z resztą to wynika z opisu na okładce książki, że babcia Franciszka zachorowała na paskudną i nieuleczalną chorobę. Chłopiec nie może zrozumieć, dlaczego staruszka nie pamięta go. Jest zrozpaczony, targają nim różne skrajne uczucia. Musi coś zrobić, by pani Zofia przypomniała sobie, że wnuk ją bardzo kochał i to uczucie nadal trwa. Do tego będzie potrzebować starych fotografii.

Patologia w rodzinie, niezrozumiała choroba babci, czas spędzany w sierocińcu to bardzo trudne problemy, które warto poruszać, by uzmysłowić młodzieży, że świat nie jest tak prosty, zrozumiały, nie wszystko można mieć, że w wielu rodzinach panują niezrozumiałe stosunki między najbliższymi. To trudna lektura, ale piękna i poruszająca. To książka dla młodzieży, ale też dla rodziców.

Książkę otrzymałem z Wydawnictwa Novae Res, za co serdecznie dziękuję.