Ostatnie zdjęcie recenzja

Obrazy dawnych lat przywołują minione momenty. Te błyski zdarzeń. Zapadasz się wówczas w otchłani ciszy, gdzie niezauważalnie skrzy się nadzieja. U stóp skalista pustka. Trzeba stawić czoła swoim największym lękom i obawom. Nieme słowa rozpaczy nieśmiało bzyczą, a melancholia opuszczenia pogrąża duszę. Przenika ból utraty i istnienia. Przytłacza, wyzwalając bezradność i smutek. Od przeszłości nie ma ucieczki. Wciąga w swój czas. Potykasz się o rozczarowania, stajesz nad przepaścią i gdy zdaje się, że zaraz upadniesz, tracąc kolejną szansę na szczęśliwe życie, nagle wyrastają skrzydła. Z nadzieją spojrzeć w przyszłość. Wszystko mija jak sen, jesteśmy ulotnymi pasażerami przemijającego czasu.

Piętnastoletni Franek od kilku lat wychowuje się w sierocińcu pod okiem sióstr zakonnych. Głodny obecności, ciepłych dłoni. Bez miłości, często bez zrozumienia mija każdy dzień który przepełniony jest tęsknotą za ukochaną babunią. Była całym światem. To ona po utracie matki pokazała mu uroki życia i pozwoliła przetrwać trudny czas. Gdy ją odnajduje, życie nabiera barw.

Autorka zabiera nas w emocjonalną wędrówkę po zakamarkach dziecięcych pragnień ukrytych w codzienności. Podróż po ścieżkach utraconej beztroski. Przeszywa tęsknotą, samotnością, poszukiwaniem. Brak kogoś, brak czegoś. Egzystencjonalne niespełnienie, bo jak żyć, gdy wokół brak bezpieczeństwa i czułości.
Pustka...
Krzywdy dzieciństwa potrafią zniszczyć nawet najsilniejszą osobowość. Ważne, żeby się nie poddać, bo odciśnięte piętno, jak stopy w tężejącym betonie są tylko smugą błota, którą łatwo zmyć.

Przeszłość ma kształt domu, do którego czasem wpada nieostrożna myśl, a wspomnienia uginają się niczym kartonowe ściany od nadmiaru obrazów.

"Dom to nie tapety, nie meble, nie kąt z żyrandolem. Dom to tam, gdzie choćby pod gołym niebem ludzie są razem".
To ciepło otulające człowieka od progu i miłość obecna w gestach i słowach. Gdzie ktoś na ciebie czeka, bez względu na wszystko.

Pojedyncze skrzydła wspomnień osiadają na dnie duszy. To co utracone przenika tworząc opowieść smutną, bolesną. Poruszają te ułamki zdarzeń przywołane w chwilach zwątpienia. Zawieszają we wzruszeniu.
Ulotny moment wspomnienia zamknięty w kadrze. Utrwalony na zawsze, pozwala przeżyć całe życie na nowo. Strzępy codzienności, do których można powrócić. Te warstwy życia, kolory, uczucia , kawałki dnia pozwalają zauważać, że posiadamy wrażliwość, w której mieści się wiele obrazów.

Fotografia myśli, emocji... kadr przywraca nietrwałe mgnienie i zachowuje na zawsze.

Rozczuliła mnie ta powieść. Piękna, esencjonalna , subtelna historia.
Polecam bardzo!