Wieża strachu recenzja

Czy Twoje życie toczy się naprawdę?

Czy możesz zweryfikować prawdziwość własnej egzystencji?

Jaki masz dowód na to, że Twoja codzienność nie jest tylko iluzją?

Jedna wiadomość na Messengerze zachwiała wiarą głównego bohatera w realność otaczającego go świata. Zmieniła wszystko, albowiem wyostrzyła zmysł obserwacji na rzeczy, których wcześniej nie dostrzegał. Czy to kwestia siły sugestii, czy może ktoś celowo rozrzuca przed nim otumaniające ziarna mirażu?

Przemysław Borkowski stworzył doskonały i nieszablonowy kryminał z elementami thrillera i wątków metafizycznych. Stawia przed czytelnikiem trudne pytania, które najpierw zadał samemu sobie. Czyni to lekturę nie tylko emocjonującą i tajemniczą, ale również refleksyjną, co postrzegam jako olbrzymi atut “Wieży strachu”. W dobie ciągłego narzekania na schematyczność powieści kryminalnych, powielanie wątków i ich przewidywalność, Borkowski wyważa drzwi do umysłu czytelnika, przejmuje kontrolę nad jego emocjami i serwuje historię, po której ten tygodniami dochodzi do siebie.

Tytułowa “Wieża strachu” jest jednocześnie metaforyczna i namacalna. Miejsce akcji powieści jest tak naprawdę jednym z kluczowych bohaterów. W luksusowym apartamentowcu, na 30 piętrze, malarz Krystian Zapała spogląda z góry na otaczający go świat. Borkowski stawia tezę, że “życie w takich szklanych domach często odrywa nas od rzeczywistości”. Coś w tym jest, albowiem na przykładzie swojego bohatera pokazuje, że to kontakt z ludźmi, przyziemnymi problemami jest warunkiem koniecznym by widzieć świat we właściwych proporcjach.

W “Rytuale łowcy” poznaliśmy prokurator Gabrielę Seredyńska przede wszystkim jako kobietę rzuconą na głęboką, zawodową wodę. Zapamiętałem ją jako osobę bez doświadczenia, która boleśnie przekonuje się, jak trudno jest być liderem, przewodzić innym ludziom. Mam w pamięci scenę z komisarzem Aleksanderskim, gdy ten stawia ją do pionu i mówi wprost, że “czeka na jej rozkazy”, a nie chce oglądać, jak emocjonalnie się sypie. W “Wieży strachu” widzę zupełnie inną Gabrielę… Pewną siebie, asertywną i stanowczą. Ogromnie mnie cieszy rozwój tej postaci, czerpię radość z jej odkrywania i przyłapuję się na tym, że po każdej kolejnej powieści rozmyślam, co dalej ją czeka. Oznacza to, że opisywana seria tworzy bardzo silną więź na linii czytelnik - bohaterka. Kto tym razem będzie mentorem Seredyńskiej? Czy ambicja okaże się silniejsza od reguł i procedur?

Najnowsza odsłona serii z prokurator Seredyńską bez wątpienia jest powieścią o uwięzieniu jednostki - fizycznym i mentalnym. Bohater jest więźniem własnych przekonań, z których, ku uciesze czytelników, stara się wydostać.

W “Wieży strachu” nic nie jest takim, jak się wydaje, a czytelnik do ostatniej strony opędza się od mylnych i fałszywych tropów. Borkowski doskonale połączył surową zagadkę kryminalną z klimatem serialu “Z archiwum X” i podobnie jak w tym ostatnim, sprawy niewyjaśnione w żaden sposób nie odebrały realizmu prowadzonemu śledztwu.