Po prostu Kasia recenzja

 

Książka opowiada o Kasi- nastoletniej dziewczynie, która każe na siebie mówić „Kate”. Wszystko zaczyna się od niewinnej kłótni z siostrą i mamą. Kate w przypływie złości, trzymając w rękach pluszowego misia, wypowiada życzenie aby jej rodzina zniknęła. Spełnia się ono, gdyż owym misiem okazuje się być Spełniak- sługa Markosa, władcy Królestwa Zła. Kate jest przerażona swoim uczynkiem , ale nie użala się nad sobą ani rodziną, tylko zaczyna działać. Z pomocą lalki z jej pokoju, która ożyła oraz krasnoludka wyrusza w nieznane do zamku Markosa aby odnaleźć swoich bliskich. 

Na początku wspomnę, że książek dla dzieci nie czytałem, odkąd mój brat przestał wypożyczyć takie książki z biblioteki. Postanowiłem jednak wrócić do nich na własną rękę, bo nie mogłem już ich podkradać bratu, który, niestety, przestał czytać. 

Okładka jest piękna. Widać w tej książce potencjał „graficzny”, więc wielce ubolewam nad tym, że w środku brak ilustracji, więc nie wiem, czy dzieci chciałyby sięgnąć po tę pozycję.  Myślę, że wybrałyby o wiele cieńsze i  pięknie ilustrowane książki. 

Za atut tej powieści uważam zdecydowanie proste, łatwe do skojarzenia nazwy, jak np. wesołoburza (czyli burza wesołego humoru), czy Walczaki (czyli stworki walczące dla Markosa). Dzieci na pewno się w nich nie pogubią, a jakby je zapomniały, to mogą troszeczkę pomyśleć i dojść do tego, co te nazwy oznaczają. 

Za mały minus uważam to, że było mało sytuacji, w których można się pośmiać. Oprócz przejęzyczeń Hapiego (końkota, druha Kate), krasnoludka Amadeusza czy lalek bandytek, nie było za wiele humoru w tej powieści, a myślę, że dotarcie do dzieci z morałem tej książki jest możliwe w dużej części dzięki humorowi. 

Moją uwagę przykuło również słownictwo. Czasami Kate wyrażała się jak jakaś służbistka- w opisach było za dużo zwrotów nazbyt oficjalnych, których dzieci mogą nie zrozumieć i może im się opornie tę pozycję czytać. Oczywiście to, że dzieci mogą tych zwrotów nie rozumieć jest dobre, bo mogą się kogoś spytać, co one oznaczają i wzbogacić swój zasób słownictwa, ale tych wyrazów/wyrażeń było po prostu za dużo. Czasami padały również słowa nieco niegrzeczne, jak np. „zamknij się”, które, moim zdaniem, nie powinny się pojawić, bo książka ma dzieci uczyć dobrych, a nie złych wzorców. 

Pomimo tego powieść tę czytało mi się dobrze. Była przyjemna i pozwoliła mi się trochę „odmóżdżyć”. Jak najbardziej Wam ją polecam :).