Czerwone Oleandry recenzja

"Mam na imię Weronika.
Życie, zostaw mnie w spokoju. Nie chcę już od ciebie żadnych premii.
Chcę tylko odzyskać moją córkę."
To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, wiem na pewno, że nie ostatnie.
Ta książka pochłonęła mnie bez reszty. Moja rodzina na niedzielny obiad dostała pizzę, bowiem ja nie byłam w stanie oderwać się od czytania 🙂.
Weronika to kobieta, której życie wydaje się być idealne. Kochający mąż, piękny dom, cudowna nastoletnia córka. Wszystko rozpada się jak domek z kart gdy kobieta dowiaduje się o zdradzie męża. Okazuje się to jednak tylko początkiem dramatycznych wydarzeń w życiu kobiety. W niedługim czasie bowiem mężczyzna zostaje brutalnie zamordowany a ukochana córka znika bez śladu. Dziesięć dni ... Tak mało a z drugiej strony wieczność. Tyle bowiem trwa koszmar Weroniki, gdy robi wszystko by odnaleźć swoje dziecko.
Mnożą się pytania, rozpoczyna się gra pozorów gdy już nie wiadomo kto jest przyjacielem a komu nie można ufać, na jaw wychodzą tajemnice, które już na zawsze zmieniają życie kobiety. Dokąd zaprowadzą tropy?
Historia opowiedziana jest z perspektywy kilku bohaterów a retrospekcje wydarzeń pozwalają jeszcze lepiej poznać ich losy. Bardzo podoba mi się styl pisania autorki, z jednej strony lekki i przyjemny z drugiej skłaniający do skupienia i refleksji. Dla mnie lektura ksiązki była jeszcze trudniejsza. Moja córka jest w wielu Tosi. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, że mogłoby się jej przydażyć coś podobnego. Wiem jednak, że tak jak Weronika nie cofnęłabym się przed niczym by ratować swoje dziecko.

Polecam Wam tę książkę bo naprawdę warto. To prawdziwa perełka dla miłośników gatunku i nie tylko. Autorka stworzya niesamowity mroczny klimat. Po jej skończeniu jeszcze długo po głowie chodziła mi myśl, że przecież tak naprawdę nic nie jest nam dane raz na zawsze. "Premie" otrzymane od losu ... Cieszmy się nimi tak po prostu. Bo nigdy nie wiadomo kiedy zostaną nam odebrane. Czasem wystarczy chwila by nasze szczęście runęło niczym domek z kart.