Czas starego Boga recenzja

Każdy nosi w sobie wiele krzywdzących historii, demon przeszłości promieniuje na teraźniejszość. Im odleglejszy i bardziej mglisty jest obraz lęków, tym bardziej podstępne działanie demona. Potrafi ukryć się pod każdą myślą, za każdym pragnieniem, odezwać się niespodziewanie w samym środku działania lub na chwilę przed podjęciem decyzji. Potrafi odebrać sen i radość życia. Wedrzeć się drążąc szaleńczą dziurę cierpienia.

Emerytowany policjant Tom Kettle, w przybudówce wiktoriańskiego zamku, z widokiem na Morze Irlandzkie, znajduje schronienie. Z lubością przesiaduje w spłowiałym od słońca wiklinowym fotelu, wsłuchując się w szum fal.
"cały sens istnienia - trwać w miejscu, szczęśliwie i bezużytecznie".

Przez dziewięć miesięcy nikt go nie odwiedza, aż nagle w pewne piątkowe popołudnie ciszę przerywa stukanie do drzwi. W progu staje dwóch detektywów z jego dawnego wydziału, prosząc o pomoc w starej sprawie. Tom odmawia, a potem targają nim wyrzuty sumienia. Rozpoczyna wędrówkę ścieżkami pamięci. Musi skonfrontować się z emocjonalną przeszłością i czasem swojego życia.

Znakomita powieść przesiąknięta samotnością, traumami dzieciństwa i bólem utraty. Liryczna proza prowadzi korytarzami smutku i nostalgii. Poetycki styl rozdziera serca i pozostawia we wzruszeniu. Tragedia zmienia oblicza życia. Pomimo cierpienia i rozpaczy jest w tej historii magia i cisza.

Realizm postaci i kultura irlandzka. Barry przekazuje głębię emocji człowieka zagubionego w przeszłości. Trudno przyjąć mu do wiadomość stratę bliskich. Ciężko pogodzić się z tym co nie powróci "został sierotą po niedawnym szczęściu".

Nieuchwytna tajemnica oplata wspomnienia, prześladuje ukazując grzechy i niegodziwości. Wykorzystanie dzieci przez irlandzkich duchownych oraz konsekwencje krzywd jakich doświadczyły. Wpływ na życie jednostek i losy rodzin. Trauma zadana niezliczonej liczbie chłopców i dziewcząt, a sprawiedliwość to tylko mrzonka.

Wstrząsająca historia owiana demencją. Bohater zagubiony w chaosie codzienności zatraca się i nie jest pewien co jest prawdą a co fałszem. Granica zaciera się. Dawno stłumione przeżycia ożywają i musi stawić czoła demonom, a te prześladują aż po grób.

Wszystko staje się epizodyczne i niejasne, co wywołuje wrażenie klaustrofobii. To opowieść, którą trzeba poczuć i zanurzyć się w jej wnętrzu, zagłębić w mrok duszy. Wymaga skupienia i zrozumienia .

Warto! Polecam bardzo.