Czas gniewu recenzja

Macie takie książki, a może inaczej serie, które potrafią wywołać uśmiech, ale i łzy radości/smutku? Cieszę się, że na mojej drodze taka seria trafia raz na jakiś czas. „Saga jaśminowa” to zdecydowanie jedna z tych ulubionych, które chwytają za serce, a to za sprawą realizmu i faktów, jakie miały miejsce. Okres, w jakim odkrywała się akcja to 1938-1968 r. Miejsce, w którym dochodzi do zmian nie tyle życiowych, ale i tych poglądowych to Gdańsk. Orłem z historii to ja nigdy nie byłam, ale ten okres zna chyba każdy młody Polak albo znać powinien. Nasi ulubieni (albo i nie) bohaterowie dorośli i mają już swoje pociechy i przyszło im zmierzyć się z pierwszymi oznakami wojny, jaka miała miejsce. Gdańsk znowu jest niemiecki. Sąsiedzi, którzy od lat wspierali z dnia na dzień przestali poznawać na ulicy, a to za sprawą polityki, jaką Hitler ustanowił.

Mężczyźni idą na front często to młodzi ludzie, chłopcy jeszcze. Nie muszę chyba nikomu przypominać, że wojna nigdy nie jest dobra. Tak jak w pierwszym tomie tak i tutaj płakałam, kiedy nasi bohaterowie obdzierani byli z szacunku i i na każdym kroku zasmakowali w upodleniu człowieka. Nie liczą się wcześniejsze znajomości, układy teraz wartością jest… No właśnie co? Dobrze wiemy jak to było w obozach i tutaj autorka nie oszczędza nam tego obrazu upodlenia człowieka przez Niemców. Krok po kroku towarzyszymy naszym bohaterom w życiu, jakie i wiodą, ale jesteśmy też świadkami jak dorasta nowe pokolenie, które zaczyna działać na własną rękę. Od pierwszych stron przeżywasz razem z nimi to, co dzieje się z naszymi dziewczynami (Kasią, Julią, Stasią) to, kto zginie, a kto przeżyje to już zachowam dla was, ale nie będzie łatwo.

W takich momentach doceniam (zawsze doceniam, ale podczas czytania jakoś szczególnie) to, co mam i w jakim kraju żyje. Wojna to jeden okres, ale w książce mamy jeszcze okres powojenny, i to w jaki sposób dochodzi do odbudowy Gdańska, życia które zostało zniszczone, utracone. Krewni, rodzina wracają na stare śmieci ktoś się odnalazł ktoś nigdy nie wrócił. Wojna odcisnęła na bohaterach coś, czego nie da się zapomnieć. Człowiek już nie jest tym, kim był kiedyś i pytanie czy po takiej traumie można jeszcze kochać? Można zacząć od nowa? Nikt z ocalałych nie chce myśleć o tym, z czym przyszło mu się zmierzyć, a tajemnice, jakie mają zaniosą do trumny. Katarzyna, Stasia, Julia siostry, które mimo ciężkich czasów wspierały siebie i tak bardzo wchłonęłam ich cierpienie, że nie będę potrafiła zapomnieć o nich. Sama mam dwie młodsze siostry, więc doskonale potrafiłam utożsamić się z nimi.

Jesteśmy rodziną, kłócimy się, ale miłość zawsze zwycięży. Polecam całym sercem, ale uprzedzam będą łzy.