Cudze życie recenzja

Wyobraź sobie, że masz 25 lat, poznajesz atrakcyjnego mężczyznę, między Wami iskrzy i spędzacie razem noc. Budzisz się rano, obok Ciebie leży człowiek poznany wczorajszego wieczora, ale to właściwie jedyna rzecz, która się zgadza. Po chwili okazuje się, że ów mężczyzna jest Twoim mężem… od 12 lat, macie trójkę dzieci, a data w porannej gazecie i odbicie w lustrze potwierdzają, że przybyło Ci kilkanaście wiosen.

Tak rozpoczyna się historia Marie, która jest żoną Pabla, matką trójki szkrabów, jednak nie posiada nawet okruchów wspomnień z ostatnich lat swojego życia. Wszystko wokół jest dla niej zupełnie nowe i obce.
Marie bojąc się, że zostanie uznana za psychicznie chorą, postanawia nie mówić rodzinie o swojej amnezji. Ukrywanie tego faktu jest niezmiernie trudne. Bo jak ma odnaleźć się w nowej roli, kiedy jednego dnia jest młodą, zwariowaną dziewczyną, a następnego poranka dojrzałą kobietą, która robi dzieciom śniadanie, odprowadza je do przedszkola, bierze lekcje gry na pianinie?

Przez kolejne tygodnie, nasza bohaterka próbuje po omacku dowiedzieć się czegoś na temat swojego dotychczasowego życia. Pomocny jest jej własny notatnik i spotkania z przyjaciółmi, którzy w chwili obecnej są dla niej nieznanymi ludźmi. Marie zapisuje się również do psychiatry, mając nadzieję, że terapia pomoże przywrócić jej pamięć. Strzępki informacji, które udaje jej się uzyskać podczas prywatnego śledztwa na własny temat, zaczynają powoli odsłaniać prawdę.

Co spowodowało amnezję? Czy zadziałały mechanizmy obronne organizmu? Czy Marie chciała zabić swoją pamięć, odciąć się całkowicie od obecnego życia? A jeśli tak, to dlaczego? Co takiego mogło wydarzyć się w życiu na pozór szczęśliwej rodziny?