Rękopis znaleziony w Saragossie recenzja

„Cudze chwalicie, a swego nie znacie.”
Kiedyś natrafiłam na artykuł o tym jak w innych krajach sam Potocki i jego książka „Rękopis znaleziony w Saragossie” ciągle wzbudza zainteresowanie i jest czytana. Nie tylko czytana, ale jest obiektem prac naukowych, czy doktoratów. Dawno temu obejrzałam ekranizację. Sięgnęłam więc po książkę i miło zostałam zaskoczona. Fantastyczna powieść fantasy. Jeżeli książka przetrwała 2 stulecia i nie została zapomniana, ale ciągle wzbudza emocje, to warto ją poznać. Powieść jest podzielona na 6 dekameronów i toczy się w ciągu 66 dni. Właściwie w tej jednej powieści są wszystkie gatunki, mamy romans, powieść fantasy i grozy, powieść przygodową i płaszcza i szpady, baśnie i legendy, a nawet powieść historyczną zmieszaną co prawda z fikcją. Tematem tych opowieści jest filozofia, moralność, religia, a nawet matematyka. Ciekawe jest zderzenie islamu z katolicyzmem. Powieść dzieje się nie tylko w Hiszpanii, ale także w Meksyku, w Afryce, czy na Bliskim Wschodzie. Książka jest rodzajem pamiętnika rycerza Alfonsa von Wordena, który jest kapitanem gwardii walońskiej. W 1739 roku przemierza Hiszpanię w drodze do Madrytu wraz z dwójką swoich służących, którzy znikają. Spędza noc w przydrożnym zajeździe Venta Quemada. Ta noc, w tym m miejscu zmieni całkowicie jego życie. Dzięki tej nocy pozna wielu ludzi i nie tylko ludzi, będzie przeżywać niesamowite przygody i słuchać przygód innych napotkanych przez siebie ludzi. Wszystkie te opowieści łączą się jednak w dziwny sposób. Książka jest powieścią szkatułkową, a więc wielowątkową i wielogłosową. Każda z postaci występujących opowiada swoje życie, ale w trakcie tych opowieści kolejne osoby opowiadają swoje losy, tak że dochodzimy do nawet pięciu poziomów. Jednak pod koniec wszystkie te opowieści zaczynają powoli się łączyć i pojmujemy sens całości. Każda z tych opowieści jest bardziej niesamowita, przepełniona magią, pełna duchów, strachów, namiętności, zdrad i sekretów. Bohaterami są Hiszpanie, Maurowi, Cyganie i Żydzi, którzy przemierzają wszystkie kontynenty. Dla mnie najciekawsza była opowieść Żyda Wiecznego Tułacza. Potocki był wspaniałym erudytą i gawędziarzem, który sam przemierzał te kontynenty. Inspirował się „Opowieściami z tysiąca i jednej nocy” . Nie wiem, która lepsza. Nie można o niej mówić bez zachwytu nad kunsztem prowadzenia akcji i nad językiem.
Niesamowita powieść.