Człowiek, który umarł dwa razy recenzja

Minął prawie rok, odkąd przeczytałam pierwszą część serii cosy crime autorstwa Richarda Osmana i ojejku, jak bardzo stęskniłam się za tymi bohaterami.

W „Człowieku, który umarł dwa razy” również mamy trupy, zagadkę kryminalną (a nawet kilka) i czwórkę cudownych starszych ludzi, członków Czwartkowego Klubu Zbrodni. Są też znani nam już policjanci, Chris i Donna, oraz poczciwy Bogdan, polski akcent w serii :D Nie zabrakło też oczywiście typów spod ciemnej gwiazdy…

Odniosłam wrażenie, że fabuła była tutaj jeszcze bardziej wystrzelona, niż w „Czwartkowym Klubie Zbrodni”. Porachunki z mafią, kradzież fortuny i dilerzy narkotyków w jednej historii z plotkami przy herbatce i dzierganiem bransoletek przyjaźni? Brzmi bardziej niż nieprawdopodobnie, ale… to nie szkodzi. Cosy crime nie czyta się przecież dla chęci zaspokojenia wiedzy o działalności służb specjalnych, lecz dla czystej, mało wymagającej rozrywki. Ja to kupuję :)

Podoba mi się, że Richard Osman porusza w swoich książkach również poważniejsze tematy (nie chcę za bardzo spojlerować, więc wspomnę tylko o demencji, lecz sami na pewno wychwycicie ich więcej). Nie robi tego jednak ckliwie ani łopatologicznie, lecz zgrabnie wplata je między wątki fabuły. W powieści nie brakuje oczywiście typowego brytyjskiego humoru, który znacznie ułatwia przełknięcie tych ziarenek goryczy.

Jest jednak jeden poważny problem, jaki mam z książkami z tego cyklu – alkohol. O ile w pierwszej części ten temat jedynie mnie mierził (i to jakoś dopiero od połowy), tak tutaj irytowałam się od samego początku. W niektórych rozdziałach autor wspomina o nim dosłownie co stronę, a wzmianki te zazwyczaj nie są szczególnie istotne; bohaterowie piją przy zwykłych spotkaniach, w ramach nagrody dla samych siebie albo po prostu z okazji samotnie spędzanego wieczoru. Za każdym razem jednak spożywanie alkoholu jest niemal celebrowane. Gdyby ktoś z moich bliskich (nieważne – starszy czy młodszy) wlewał w siebie tyle wina i innych trunków co postaci z Coopers Chase, poważnie bym się o niego martwiła :/

Poza tym wydało mi się, że język był tutaj nieco bardziej toporny niż w pierwszej części, może to jednak wynikać ze zmiany tłumaczki; przyjemność z lektury nie ucierpiała na tym jednak jakoś mocno.

Na pewno będę kontynuować przygodę z bohaterami z Coopers Chase; mam nadzieję wrócić do nich jeszcze w tym roku :p