Corpus Delicti recenzja

Klątwa bohaterów drugoplanowych 👻 czy wy też na nią cierpicie?

Zazwyczaj objawia się w narracji pierwszoosobowej, gdzie mamy ograniczony dostęp do innych postaci. Wiemy o nich tylko tyle, ile trzeba. Kręcą się w tle, skutecznie odwracając naszą uwagę od głównych bohaterów. Tak właśnie jest w przypadku cyklu Ex Delicto.

Podczas czytania Modus operandi często zwracałam uwagę na najlepszą przyjaciółkę Leny – Mię oraz partnera Martina – Eliasa.

Męcząc się myślą, czy będzie nam dane zajrzeć im do głowy...

No i mamy to! Corpus Delicti.

Mając tak sławnego brata, jak Mia Webber, nie jest łatwo wspinać się po szczeblach kariery. Jego cień może okazać się zbyt przytłaczający, a wszelkie osiągnięcia, pochłonięte przez jego zasługi. A jeśli do tego dochodzi jeszcze głębokie uczucie skierowane w stronę jego najlepszego przyjaciela. Równie błyskotliwego i inteligentnego, co on. Bardzo łatwo stracić poczucie własnej wartości w tym świecie.

Zacznijmy od tego, że nasza Autorka ma niewyobrażalny talent do wzbudzania emocji już od pierwszych stron. Ta pierwsza iskra wystarczy, by mieć ochotę na więcej i z trudem oderwać się od historii.

Cykl Ex Delicto ma naprawdę dobrze rozpisane wątki kryminalne, co doskonale widać w drugim tomie. Choć ciepłe światło żarówki, które czułam w trakcie pierwszej części, zostało zastąpione przez bardziej jaskrawe, wręcz zimne.

Bohaterowie Corpus Delicti roztaczają wokół siebie zupełnie inną atmosferę, co moim zdaniem jest bardzo interesującym zjawiskiem. Zazwyczaj, nawet gdy nowe postacie mają swoje pięć minut, różnice między nimi nie są tak wyraźne. Często się ze sobą zlewają, a tutaj poczułam coś zupełnie innego (wyjątkowego). I właśnie dlatego z taką przyjemnością podążałam ich ścieżką.

Elementy romansu, kryminału i okruchów życia zostały połączone w sposób fantastyczny. Anne Marie potrafi między tym wszystkim zachować pewną równowagę i oddać ten realizm tego, co ich spotyka bohaterów na ich drodze. Z czym muszą się mierzyć, gdy przychodzi im stawić czoło złu panoszącym się tu i ówdzie. I też z samym sobą, bo nic w życiu nie możemy brać za pewniaka.

Z całego serca polecam, Corpus Delicti.

Współpraca Wydawnictwo Amare!