Zwyczajna kobieta recenzja

Zazwyczaj powieściom obyczajowym trudno mnie zaskoczyć. Zmieniłam jednak zdanie o tym gatunku dzięki Annie Płowiec, bowiem „Zwyczajna kobieta” to nie kolejna opowieść o Kopciuszku, o cudownych zmianach w życiu, rycerzu na białym koniu i nie jest to też powieść naszpikowana scenami erotycznymi mającymi odwrócić uwagę czytelnika od fabuły, z zabójczo przystojnymi mafiosami.

Danusia bohaterka najnowszej powieści Anny Płowiec, jest do bólu zwyczajna, ze wszystkimi rozterkami i kompleksami, doskonale znanymi każdej z nas. „Zwyczajna kobieta”, to zwyczajne życie pełne wzlotów i upadków, uniesień, niedomówień, braku wiary w partnera i siebie. Powieść o kobiecie, która wiedzie uporządkowane życie, jest przykładną matką i żoną, prowadzi swój mały biznes kosmetyczny. Mały sklep Danusi nie wytrzymuje jednak konkurencji z dużymi sieciami. Kobieta chwilowo jest bezrobotna i zamiast rozmów z wiecznie zapracowanym mężem staje się coraz bardziej podejrzliwa i chorobliwie zazdrosna. Zamęcza tą zazdrością siebie i męża, który ma w końcu dość jej czepiania się i wysyła ją na warsztaty dla kobiet, by obojgu dać trochę oddechu i czasu na przemyślenia.

Danusia wraca odmieniona, ale czy zrozumiała, jakie błędy popełniła. Marzy o kolejnym dziecku, za to Tomek nie koniecznie. Załatwia jej pracę u swojego przyjaciela w gabinecie kosmetycznym, żeby Danka poczuła się dowartościowana. Kobieta czuje się w nowej pracy spełniona i szczęśliwa, więc czy to może już koniec kłopotów małżeńskich, czy dopiero początek.

W sytuacjach podbramkowych Danusia może liczyć na swoją wieloletnią serdeczną przyjaciółkę Alicję. Danka swoimi problemami i obawami nie chce jej jednak obciążać. Przyjaciółka miała nadmiar swoich nieszczęść i wobec tragedii, które ją spotkały, zmartwienia Danusi wydają się przyziemne i banalne.

Postaci na kartach powieści ożywają, stają się samodzielnymi bytami, doskonale czujemy się w ich towarzystwie i z ogromną przyjemnością przyglądamy się ich perypetiom, kibicujemy im w walce o szczęście, bawiąc się przy tym doskonale. Nie ma ludzi idealnych i tacy są bohaterowie Anny Płowiec. Mają swoje wady i słabości, ale dlatego są nam tak bliscy. Kobiety pozornie silne i twarde, ale w środku delikatne i wrażliwe, marzące o poczuciu bezpieczeństwa i szczęściu w związku. Los nie daje im wszystkiego na zawsze, trzeba o to szczęście walczyć i je pielęgnować, bo łatwo w pogoni za rzeczami ulotnymi, zapomnieć o sobie nawzajem.

Kolejnym atutem tej powieści to język. Anna Płowiec czerpie, co najpiękniejsze z polszczyzny, doskonale dopasowuje styl pisania do danej postaci. Uwagę przyciągają dobrze wykreowani bohaterowie. Zwłaszcza postać Danki, której chwilami trudno znaleźć kompromis między życiem domowym, a własnym. Podejmuje jednak próby, by to pogodzić, nie poddaje się i nie rezygnuje z własnego życia i przyjemności. Nie chce by frustracje i zmęczenie życiem stało się jej udziałem. Wszystko to w świetnie oddanym klimacie ówczesnej Polski.

W życiu bywa trudno, ale autorka w „Zwyczajnej kobiecie” dała czytelnikowi pogodę ducha, optymizm i wiarę w lepsze jutro. Udowadnia, że życie pisze najlepsze scenariusze.

Książkę przedpremierowo przeczytałam dzięki Wydawnictwu Prószyński i S-ka