Pies i ja. Opowieść o szukaniu sensu życia recenzja

Według opisu wydawcy, jest to historia "przemiany, poszukiwania sensu życia i obalania mitów współczesnej kobiecości". Przemianę owszem obserwujemy, z poszukiwaniem sensu życia też jest nieźle, ale o co chodziło z tymi mitami kobiecości, dojść nie mogę. Jedyne, co w tej książce jest obalane, i to w dużej ilości, to kolejne flaszki.
Bohaterka jest freelancerką piszącą do różnych czasopism (i raczej nie tworzącą epokowych dzieł), z nadmiernym pociągiem do alkoholu i innych używek, żyjącą w skomplikowanym związku z mężczyzną stanowiącym jej całkowite przeciwieństwo. Któregoś dnia decyduje się adoptować psa, co stopniowo odmienia jej życie: nawiązuje kontakty z innymi psiarzami, ogranicza alkoholowe i narkotykowe ekscesy i zaczyna patrzeć na świat z punktu widzenia posiadacza psa (zyskują miejsca dla psa odpowiednie i psom życzliwe, na przykład restauracje, gdzie można przyjść z pupilem, a ludzie i miejsca psów nieakceptujący idą w odstawkę). Kiedy Wolfy się gubi, Kate rozpętuje kampanię poszukiwawczą w mediach społecznościowych, przebiega Londyn, rozkleja ulotki, wdaje się w konszachty z jasnowidzkami i innymi tego rodzaju oryginalnymi typami ludzkimi. I cierpi.
Pierwsza część książki, zwłaszcza przed pojawieniem się Wolfy'ego, nieco mnie znużyła. Zapewne dla londyńczyków, i to jeszcze z określonego środowiska, miała ona dodatkowe walory. Po pierwsze, mamy w niej portret części Londynu, która już weszła do (pop)kultury, czyli Notting Hill i okolic, a także niektórych innych dzielnic, które Kate i jej przyjaciele odwiedzają w poszukiwaniu psa. Po drugie, autorka złośliwie ukazuje życie (zwłaszcza to "po godzinach") dziennikarzy, celebrytów i mniej lub bardziej samozwańczych elit. Niestety, dla czytelniczki z dalekiej Polski aluzje czy docinki Spicer pozostają w większości nieczytelne. Nigdy też nie fascynowały mnie opowieści o balowaniu, chlaniu i wciąganiu tego i owego. Dopiero część druga, opisująca poszukiwania Wolfy'ego, bardziej chwyta za serce. W rozmamłanej, naburmuszonej i niezbyt sympatycznej Kate zaczynamy dostrzegać osobę szczerze przywiązaną do swego zwierzaka i gotową praktycznie na wszystko, by go odnaleźć. Porusza też opis reakcji wielu obcych, ale życzliwych i przejętych osób, które usiłują pomóc w odnalezieniu psa. Zdarzają się i nieźli wariaci, ale nawet oni zasadniczo przynależą do armii ludzi dobrej woli.
A sens życia? Jak w wierszu Kerna:
"Cztery łapy,
para uszu,
oczy, nos i ogon."