Pies i ja. Opowieść o szukaniu sensu życia recenzja



Lubicie imprezki?

Kate Spricer lubiła. Lubiła do tego stopnia, że u progu pięćdziesiątki okazało się, że jej życie to jedna wielka impreza, a świat celebrytów, który kusi blaskiem niejednego, od wewnątrz jest jak wydmuszka, nie ma NIC, tkwisz w pustce, a wszystko to, co w życiu najlepsze przechodzi koło nosa, tonie w morzu i oparach alkoholu i używek.

Kate, z zawodu dziennikarka pracująca jako wolny strzelec, w swojej autobiograficznej książce przyznaje się do klęski, jaką poniosła. Nie wiadomo kiedy życie przeleciało jej między palcami i nagle okazało się, że nie jest już dziewczyną, której życiem żyła, że ma dość wiecznego kaca i bólu głowy, że ma dość życia od imprezki do imprezki, a gdy ta się kończy, życia od zlecenia do zlecania.
Za namową "przyjaciela" adoptuje psa. Włochaty Wolfy, lurcher, czyli potomek charta i psa innej rasy, kradnie jej serce. Dzięki niemu zmienia swoją codzienność, pozbywa się wyniszczających nałogów, poznaje nowych ludzi , ale przede wszystkim zyskuje przyjaciela, a jej przywiązanie do niego jest tak mocne, że gdy pies ginie Kate staje na głowie, by go odnaleźć.

Zupełnie nie urzekło mnie życie elit, które opisała Autorka.
Balangi, chlanie, wciąganie, pokręcone relacje, dziwny związek... a tak naprawdę życie w samotności.

Przez pierwszą część książki zastanawiałam się, gdzie ten pies? Dajcie mi psa! krzyczało we mnie, bo już mnie muliło od tego celebryckiego życia, które z taką lubością opisywała Autorka.
Lubię imprezki, ale tutaj to życie nieprzyjemnie oblepiało.

Nie polubiłam też Kate, choć przyznaję, że były momenty, gdy jej kibicowałam, w szczególności, gdy wywaliła armaty, by znaleźć Wolfiego.
Przy okazji tych poszukiwań spodobał mi się "spacer" przez prestiżowe dzielnice Londynu, w którym byłam tylko raz, i choć mój całodzienny pobyt w nim był istną gonitwą, by zobaczyć jak najwięcej, to nie udało się być na Notting Hill. Może następnym razem.

Wracając do książki, to od jej przeczytania minął miesiąc i gdy tuż po miałam mieszane uczucia, tak teraz wiem, że jej nie lubię, ale z perspektywy czasu doceniam jej wartość poznawczą, czyli potraktowałabym ją jako przestrogę dla tych, którzy zauważają, że ich życie, to impreza...