Ciche dni recenzja

Taka drobna dygresja, poniekąd na temat książki, czasami nachodzą mnie takie różne refleksje, którymi jak nie podzielę się z domownikami, to muszę po prostu o nich napisać 😂👍
Na pewno zdarzyło Wam się kiedykolwiek coś przemilczeć "dla dobra sprawy", nie chcieliście kogoś czymś zmartwić, albo po prostu nie byliście w stanie mówić o danej sprawie, ale czy braliście pod uwagę to, że przez takie milczenie możecie kogoś stracić? Możecie kogoś zranić tą okrutną ciszą? Tak było w przypadku małżeństwa Franka i Maggie. Poróżniło ich te nieszczęsne sześć miesięcy milczenia. Czasami zachowujemy się egoistycznie raniąc drugą osobę.
Poznali się całkowicie przypadkiem w barze, mężczyzna od razu zakochał się w pięknej nieznajomej. Mimo to nie zaprosił jej na randkę, ledwie zdołał wykrztusić swoje imię. Na szczęście los postanowił dać mu szansę, spotkał Maggie w przychodni w której była pielęgniarką. Tym razem nie szczędził czasu i umówił się z nią na kolejne spotkanie. Zakochują się w sobie, biorą ślub, są ze sobą bardzo szczęśliwi. Po wielu nieudanych próbach starań o dziecko, Frank próbuje pokazać swojej zdesperowanej żonie, że do szczęścia nie potrzebuje dziecka. Mimo to Maggie czuje się niespełniona i bardzo chce mieć potomka. Kolejny raz szczęście się do nich uśmiecha i kobiecie udaje się zajść w ciążę. Rodzi piękną córeczkę.
Choć wiele już razem przeżyli, nie potrafią poradzić sobie z największą tragedią, śmiercią swojej ukochanej córki. Niewypowiedziane słowa i podwójna samotność są dla Maggie nie do zniesienia, postanawia zakończyć swą egzystencję. Kobieta zapada w śpiączkę, mężczyzną targają wyrzuty sumienia i postanawia wyjawić prawdę swojego milczenia.
Co było przyczyną? Czy uda mu się uratować małżeństwo? Czy Maggie przeżyje?
---
Książka bardzo mi się podobała, nie należy do tych "łatwych i przyjemnych" lektur, ponieważ ukazuje zmagania życia codziennego, nie jest koloryzowana tak jak większość. Właśnie dlatego tak mi się podobała.
Polecam, będę do niej chętnie wracać w przyszłości.