Chimeryczny lokator recenzja

Trelkovsky zmuszony jest w krótkim czasie znaleźć sobie mieszkanie, więc z radością przyjmuje informację przyjaciela o wolnym mieszkaniu. Radość jego szybko jednak mija, już pierwsza wizyta w domu nie należy do przyjemnych: na wstępie dozorczyni informuje go, że poprzednia lokatorka popełniła samobójstwo wyskakując przez okno, właściciel natomiast informuje Trelovsky'ego o warunkach korzystania z mieszkania, które praktycznie na nic nie zezwalają nowemu właścicielowi. Potem jest już tylko gorzej. Gdy się wprowadza, zauważa, że pozostali lokatorzy kamienicy, a także ludzie z najbliższego sąsiedztwa oczekują, iż będzie się zachowywał jak poprzednia lokatorka. Początkowo ingerencje sąsiadów w życie Trelkowsky'ego sa nieznaczne, z czasem jednak przybierają na sile...
Początek książki wywoływał u mnie nieodparte skojarzenia z "Dzieckiem Rosemary" Iry Levina: nowi lokatorzy kamienicy, dziwnie i tajemniczo zachowujący się sąsiedzi i niepewność, czy rzeczywiście to sąsiedzi są dziwni, czy to tylko bohaterowie przewrażliwieni. Dalsza akcja powieści zmierza jednak w zdecydowanie innym kierunku. I tym co odróżnia "Chimerycznego lokatora" od "Dziecka Rosemary" jest też klimat - u Levina czuło się ciężką atmosferę tajemnicy i osaczenia, u Topora tego nie czuję. Trudno powiedzieć, czy to wynika z charakteru głównego bohatera, czy po prostu ze specyficznego stylu Topora. Czytane wcześniej jego opowiadania urzekły mnie czarnym humorem, czytając "Chimetrycznego lokatora" trudno mi było orzec, czy ma to być śmieszne, czy straszne - na mnie to nie zrobiło ani takiego, ani takiego wrażenia, a gdyby opowiadanie było nieco dłuższe to jedynym wspomnieniem, jakie by po sobie zostawiło byłaby nuuuuuuuda.
Miłośnikom kina "Chimeryczny lokator" znany jest z ekranizacji Romana Polańskiego. I chyba tylko im mogłabym polecić tę pozycję - dla porównania z filmem. Wszyscy pozostali mogą sobie spokojnie tę pozycję darować.