Psie sucharki. Wszystko, co powiedziałby twój pies, gdyby umiał mówić recenzja

„Psie sucharki” jak nazwa wskazuje, to zebrany w zgrabny pakiet zestaw truizmów, powielanych do znudzenia kalek i prawd oczywistych, do znudzenia powtarzanych w mądrych publikacjach, mediach i internetach. Fakt, "Sucharki" nie grzeszą oryginalnością, lecz za lekkim piórem i żartobliwym stylem kryje się zawrotna ilość wskazówek i porad, podpartych rzetelną wiedzą jak również obserwacjami samej Autorki. Morał zaś z tej bajki jest taki, że jeśli dziedzic nazwiska lub mała księżniczka zaczną płakać i truć tę, no… kontrafałdę, że chcą pieska – w pierwszym rzędzie należy zakupić "Psie sucharki" i wręczyć dziecięciu, by zakuło wszystkie zawarte w „Psich sucharkach” mądrości, złote myśli i rymowanki na pamięć i po wieki wieków. Dziecię ma je recytować w środku nocy, z zamkniętymi oczami i na wyrywki. A jak będzie już pełnoletnie i na swoim - wtedy, proszę bardzo, może pozwolić, by jakiś szlachetny pieseł w porywie serca je adoptował. 
Rodzicom znajomość książeczki też się przyda, bo w finale to na nich spadnie opieka nad czworonożnym przyjacielem ich dziecka. 
Maria Apoleika w kilkunastu dowcipnie spreparowanych rozdziałach zmieściła koncentrat podstawowej wiedzy o psach dla początkujących. Że to żywe (czasem aż do przesady) stworzenia, które czują, myślą, jedzą, brudzą i śmierdzi im z pyska. Że trzeba je wyprowadzać na spacer kilka razy dziennie. Nieważne: Słońce, śnieg, mróz czy deszcz. Świątek, piątek i niedziela. Że ze słodkich szczeniaczków wyrastają duże lub bardzo duże psy, że chorują, starzeją się i umierają. Że wzięty z uznanej hodowli lub ze schroniska pies będzie oddanym i wiernym towarzyszem, ale trzeba nauczyć go manier. Oraz, – co najważniejsze – że w pierwszym rzędzie najpierw samemu należy przyswoić sobie podstawy „psiego” a dopiero potem zacząć myśleć o dzieleniu życia z Dejzi, Luną, Fafikiem, Bąblem lub Cezarem.  Sucharki, niewątpliwie i niezaprzeczalne.  Przedstawione w sposób przemawiający do młodego czytelnika. 
Ujęte ze swadą i humorem, opatrzone dowcipnymi ilustracjami autorki, uczą i bawią jednocześnie. Czytałam "Psie sucharki" z niekłamaną przyjemnością i rozbawieniem. Choć na to nie wygląda, to książka mądra i warta każdej rekomendacji. Wspomniałam o ilustracjach. Moim zdaniem bardzo mocnej stronie  "Sucharków". Prawdę mówiąc, poleciałam na książkę głównie przez obrazki. 
Do komedianckich dopisków i komentarzy oko ucieka samo. Są więcej niż zabawne. Kreska Autorki jest prosta. Bardzo prosta. Lecz "Sucharkowe" ilustracje mają Moc. Książka ma moc. Jak wytłumaczyć dziecku, że pies to nie tylko ujadające futro biegające za piłką? Że to również obowiązek i odpowiedzialność. Właśnie tak.

Za egzemplarz do poczytania dziękuję chrześniakowi.
Thx, Młody.